Poeme : Prémices

Approche, le soleil se lève
Dernier baiser, dernière caresse
Je ne veux pas que l’on achève
Ce qui me remplit de paresse

Émotions étranges s’emparent
De mon corps, de mon âme
Je me vois en toi, ô miroir
Qui reflète mon sourire rempli de larmes

Questions que je voudrais te poser
Réponses, que je ne voudrais entendre
Qui suis-je pour m’opposer ?
Moi qui redeviendra cendre

Alors lève toi de même que cet astre
Je n’écris pas souvent sur cela
Profite de cette joie qui couvre ce désastre
Profite de cette brise qui annonce Charybde et Scylla

apʁoʃə, lə sɔlεj sə lεvə
dεʁnje bεze, dεʁnjεʁə kaʁεsə
ʒə nə vø pa kə lɔ̃n- aʃεvə
sə ki mə ʁɑ̃pli də paʁεsə

emɔsjɔ̃z- etʁɑ̃ʒə sɑ̃paʁɑ̃
də mɔ̃ kɔʁ, də mɔ̃n- amə
ʒə mə vwaz- ɑ̃ twa, o miʁwaʁ
ki ʁəflεtə mɔ̃ suʁiʁə ʁɑ̃pli də laʁmə

kεstjɔ̃ kə ʒə vudʁε tə poze
ʁepɔ̃sə, kə ʒə nə vudʁεz- ɑ̃tɑ̃dʁə
ki sɥi ʒə puʁ mɔpoze ?
mwa ki ʁədəvjɛ̃dʁa sɑ̃dʁə

alɔʁ lεvə twa də mεmə kə sεt astʁə
ʒə nekʁi pa suvɑ̃ syʁ səla
pʁɔfitə də sεtə ʒwa ki kuvʁə sə dezastʁə
pʁɔfitə də sεtə bʁizə ki anɔ̃sə ʃaʁibdə e sila