Poeme : Petit Éclat De Lune

Petit éclat de lune, prisme de l’aura solaire,
Glisse d’une délicate plume sur un arc-en-ciel de verre,
Dépose sur nos chemins des poussières lumineuses de vie.
Les fleurs scintillent sous la brise légère qui sublime ton regard,
Dansent parmi les caresses de ta démarche ondulatoire,
Envahissent de pétales ardents, l’air divin qui nous sourit.
Les esprits nocturnes encerclent nos rêverie de brume,
Dissimulant derrière les murs chimériques de cette douce écume,
Le petit éclat de lune qui dissipe le brouillard de nuit.

GF

pəti ekla də lynə, pʁismə də loʁa sɔlεʁə,
ɡlisə dynə delikatə plymə syʁ œ̃n- aʁk ɑ̃ sjεl də veʁə,
depozə syʁ no ʃəmɛ̃ dε pusjεʁə lyminøzə də vi.
lε flœʁ sɛ̃tije su la bʁizə leʒεʁə ki syblimə tɔ̃ ʁəɡaʁ,
dɑ̃se paʁmi lε kaʁesə də ta demaʁʃə ɔ̃dylatwaʁə,
ɑ̃vaise də petaləz- aʁdɑ̃, lεʁ divɛ̃ ki nu suʁi.
lεz- εspʁi nɔktyʁnəz- ɑ̃sεʁkle no ʁεvəʁi də bʁymə,
disimylɑ̃ dəʁjεʁə lε myʁ ʃimeʁik də sεtə dusə ekymə,
lə pəti ekla də lynə ki disipə lə bʁujaʁ də nɥi.

ʒe εf