Poeme : Doute

Grain de sable,
Instable,
Je cherche la sortie.

Poussière d’aède,
B’soin d’aide,
Je cherche à savoir envi.

Tache écarlate,
D’asphalte,
Je sais pas ou tu suis.

Volute d’astre,
J’ai pas de trace,
J’me cache, sous l’strass.

Stress d’essence,
De zeste en stress,
De zèle en strass,
Je hais mes trace…

Mais suis-je là pourquoi ? !
Et quand trouverais je une place ?
Je me sens poussière d’absurde,
Quand la vie devient grâce,
Je me sens asphalte, blessure,
Quand elle deviens loquace !

ɡʁɛ̃ də sablə,
ɛ̃stablə,
ʒə ʃεʁʃə la sɔʁti.

pusjεʁə daεdə,
bswɛ̃ dεdə,
ʒə ʃεʁʃə a savwaʁ ɑ̃vi.

taʃə ekaʁlatə,
dasfaltə,
ʒə sε pa u ty sɥi.

vɔlytə dastʁə,
ʒε pa də tʁasə,
ʒmə kaʃə, su lstʁas.

stʁεs desɑ̃sə,
də zεstə ɑ̃ stʁεs,
də zεlə ɑ̃ stʁas,
ʒə-ε mε tʁasə…

mε sɥi ʒə la puʁkwa ? !
e kɑ̃ tʁuvəʁε ʒə ynə plasə ?
ʒə mə sɑ̃s pusjεʁə dabsyʁdə,
kɑ̃ la vi dəvjɛ̃ ɡʁasə,
ʒə mə sɑ̃sz- asfaltə, blesyʁə,
kɑ̃t- εllə dəvjɛ̃ lɔkasə !