Poeme : La Faim En Objectif.

Et tel la morsure,
La fin se fait plus dur,
Doucement je m’étiole,
C’est mon âme que je viole…

Et lente blessure,
La faim se fait fêlure,
Et repartent mes forces,
Je suis Vide, Ecorce…

Et charnelle éraflure,
Et cette faim, qui dure,
Ce supplice que j’m’endure,
Cette quête de l’impure…

Et doucement se brise,
Mon cœur en artifice,
Douce holocauste grise,
De ce corps-orifice…

Est-ce litote d’autistes ?
Destin pour fataliste ?
Est-ce confusion simpliste ?
Ou égarement triste ?

Et doucement je hisse,
Mon âme en sacrifice,
En préservent ma faim,
Je sais, viendra ma fin…

e tεl la mɔʁsyʁə,
la fɛ̃ sə fε plys dyʁ,
dusəmɑ̃ ʒə mesjɔlə,
sε mɔ̃n- amə kə ʒə vjɔlə…

e lɑ̃tə blesyʁə,
la fɛ̃ sə fε fεlyʁə,
e ʁəpaʁte mε fɔʁsə,
ʒə sɥi vidə, əkɔʁsə…

e ʃaʁnεllə eʁaflyʁə,
e sεtə fɛ̃, ki dyʁə,
sə syplisə kə ʒmɑ̃dyʁə,
sεtə kεtə də lɛ̃pyʁə…

e dusəmɑ̃ sə bʁizə,
mɔ̃ kœʁ ɑ̃n- aʁtifisə,
dusə ɔlɔkostə ɡʁizə,
də sə kɔʁz- ɔʁifisə…

ε sə litɔtə dotistə ?
dεstɛ̃ puʁ fatalistə ?
ε sə kɔ̃fyzjɔ̃ sɛ̃plistə ?
u eɡaʁəmɑ̃ tʁistə ?

e dusəmɑ̃ ʒə isə,
mɔ̃n- amə ɑ̃ sakʁifisə,
ɑ̃ pʁezεʁve ma fɛ̃,
ʒə sε, vjɛ̃dʁa ma fɛ̃…