Poeme : La Brise Hait Le Rubis.

Toi, ma narcisse ambrée,
Je t’aimais ce matin,
Il te coule un colier,
D’éphemeres rubis fins…

Tu m’a fini ce soir,
Et doucement, je gèle,
Je te regoins, j’ai mal,
Et tout mon corps, qui grele !

Qui grele doucement,
En une pluie d’acide,
Les âpres fondements,
De ma lame, assasine…

Toi, ma douce rose aimée,
Je t’aime, en ce soir teint,
De rouge et d’or ambré,
D’éternel rubis feints…

twa, ma naʁsisə ɑ̃bʁe,
ʒə tεmε sə matɛ̃,
il tə kulə œ̃ kɔlje,
defəməʁə ʁybi fɛ̃…

ty ma fini sə swaʁ,
e dusəmɑ̃, ʒə ʒεlə,
ʒə tə ʁəɡwɛ̃, ʒε mal,
e tu mɔ̃ kɔʁ, ki ɡʁələ !

ki ɡʁələ dusəmɑ̃,
ɑ̃n- ynə plɥi dasidə,
lεz- apʁə- fɔ̃dəmɑ̃,
də ma lamə, asazinə…

twa, ma dusə ʁozə εme,
ʒə tεmə, ɑ̃ sə swaʁ tɛ̃,
də ʁuʒə e dɔʁ ɑ̃bʁe,
detεʁnεl ʁybi fɛ̃…