Poeme : Nature Morte

Je te regarde allongée dans le grand lit ensoleillé
Une lumière d’été balaye ton visage blafard
Tes yeux vitreux, inertes, aux plafond sont fixés
Parcourant immobiles ton avenir au placard
Tes mains reposent, telles deux feuilles mortes
Sur le drap blanc, aux senteurs acres de suaire
De tes lèvres sèches comme un claquement de porte
S’écoule un filet de bave aux reflets verts
Du dos de la main je caresse ton bras nu
La peau sur les os, parchemin sur squelette
Tes rondeurs comme neige au soleil ont fondu
De l’humain il ne te reste que les miettes

Je te regarde allongée dans le grand lit ensoleillé
Une lumière d’été balaye ton visage blafard
Je ferme les yeux pour ne pas me laisser noyer
Pour que la terreur ne coule pas de mon regard
Tu apparais sur l’écran de mes paupières closes
Naïade au corps souple sortant de l’onde
C’était il y a un siècle, les heures étaient roses
Affichant l’insouciance de posséder le monde
Tu jouais la vie comme d’autres la souffrent
M’insufflant le plaisir de l’instant unique
Equilibriste, funambule traversant le gouffre
Bravant les dangers, ridiculisant les risques

Je te regarde allongée dans le grand lit ensoleillé
Une lumière d’été balaye ton visage blafard
Comme le papillon capturé tu te trouves punaisée
Tes ailes ne nous porteront plus au gré du hasard
Ton cœur ne bat plus que pour un semblant de vie
Ton enveloppe ne renferme plus que le vide
Les demains monotones s’écouleront ainsi
Toi vivant la mort et moi marqué de rides
Le reste de mon temps sera une agonie
Ce que tu as été sera ce qui me porte
Ce que tu es sera ce qui nous réunit
Tu seras la plus belles de mes natures mortes

ʒə tə ʁəɡaʁdə alɔ̃ʒe dɑ̃ lə ɡʁɑ̃ li ɑ̃sɔlεje
ynə lymjεʁə dete balεj tɔ̃ vizaʒə blafaʁ
tεz- iø vitʁø, inεʁtə, o plafɔ̃ sɔ̃ fikse
paʁkuʁɑ̃ imɔbilə tɔ̃n- avəniʁ o plakaʁ
tε mɛ̃ ʁəpoze, tεllə dø fœjə mɔʁtə
syʁ lə dʁa blɑ̃, o sɑ̃tœʁz- akʁə- də sɥεʁə
də tε lεvʁə- sεʃə kɔmə œ̃ klakəmɑ̃ də pɔʁtə
sekulə œ̃ filε də bavə o ʁəflε vεʁ
dy do də la mɛ̃ ʒə kaʁεsə tɔ̃ bʁa ny
la po syʁ lεz- os, paʁʃəmɛ̃ syʁ skəlεtə
tε ʁɔ̃dœʁ kɔmə nεʒə o sɔlεj ɔ̃ fɔ̃dy
də lymɛ̃ il nə tə ʁεstə kə lε mjεtə

ʒə tə ʁəɡaʁdə alɔ̃ʒe dɑ̃ lə ɡʁɑ̃ li ɑ̃sɔlεje
ynə lymjεʁə dete balεj tɔ̃ vizaʒə blafaʁ
ʒə fεʁmə lεz- iø puʁ nə pa mə lεse nwaje
puʁ kə la teʁœʁ nə kulə pa də mɔ̃ ʁəɡaʁ
ty apaʁε syʁ lekʁɑ̃ də mε popjεʁə klozə
najadə o kɔʁ suplə sɔʁtɑ̃ də lɔ̃də
setε il i a œ̃ sjεklə, lεz- œʁz- etε ʁozə
afiʃɑ̃ lɛ̃susjɑ̃sə də pɔsede lə mɔ̃də
ty ʒuε la vi kɔmə dotʁə- la sufʁe
mɛ̃syflɑ̃ lə plεziʁ də lɛ̃stɑ̃ ynikə
əkilibʁistə, fynɑ̃bylə tʁavεʁsɑ̃ lə ɡufʁə
bʁavɑ̃ lε dɑ̃ʒe, ʁidikylizɑ̃ lε ʁisk

ʒə tə ʁəɡaʁdə alɔ̃ʒe dɑ̃ lə ɡʁɑ̃ li ɑ̃sɔlεje
ynə lymjεʁə dete balεj tɔ̃ vizaʒə blafaʁ
kɔmə lə papijɔ̃ kaptyʁe ty tə tʁuvə pynεze
tεz- εlə nə nu pɔʁtəʁɔ̃ plysz- o ɡʁe dy-azaʁ
tɔ̃ kœʁ nə ba plys kə puʁ œ̃ sɑ̃blɑ̃ də vi
tɔ̃n- ɑ̃vəlɔpə nə ʁɑ̃fεʁmə plys kə lə vidə
lε dəmɛ̃ monotɔnə sekuləʁɔ̃ ɛ̃si
twa vivɑ̃ la mɔʁ e mwa maʁke də ʁidə
lə ʁεstə də mɔ̃ tɑ̃ səʁa ynə aɡɔni
sə kə ty a ete səʁa sə ki mə pɔʁtə
sə kə ty ε səʁa sə ki nu ʁeyni
ty səʁa la plys bεllə də mε natyʁə mɔʁtə