Poeme : Titre

La pluie delaisse ca mesiricorde,
Plafond au sol, de l’ame au corp.
Chaque goutte aussi rouge que le sang,
Emissaire d’en haut tel un prophete d’antan.
Opinels invisible percant les paupieres,
Levres tacit fermees a la friction d’une pierre.
Chaque oeil sur une verite cru sacre,
Haltant les mouvements, les ombres en simulacre.
Puis, la tempete deroule son recitale,
Profond atomes echoe tout ce qui est vitale.
La rancume et la melancholy allume l’allumette,
Raye d’un flash les flames et les cendres de l’etre.
Cette cage est ouverte, avec ca cle arrache,
Et toi et tes memoires a l’interieure s’y cachent.

la plɥi dəlεsə ka məziʁikɔʁdə,
plafɔ̃t- o sɔl, də lamə o kɔʁp.
ʃakə ɡutə osi ʁuʒə kə lə sɑ̃,
əmisεʁə dɑ̃-o tεl œ̃ pʁɔfətə dɑ̃tɑ̃.
ɔpinεlz- ɛ̃viziblə pεʁkɑ̃ lε popjəʁə,
ləvʁə- tasi fεʁmiz- a la fʁiksjɔ̃ dynə pjeʁə.
ʃakə ɔεj syʁ ynə vəʁitə kʁy sakʁə,
altɑ̃ lε muvəmɑ̃, lεz- ɔ̃bʁəz- ɑ̃ simylakʁə.
pɥi, la tɑ̃pətə dəʁulə sɔ̃ ʁəsitalə,
pʁɔfɔ̃t- atɔməz- εʃɔ tu sə ki ε vitalə.
la ʁɑ̃kymə e la məlɑ̃ʃɔli alymə lalymεtə,
ʁεj dœ̃ flaʃ lε flaməz- e lε sɑ̃dʁə- də lεtʁə.
sεtə kaʒə εt- uvεʁtə, avεk ka klə aʁaʃə,
e twa e tε məmwaʁəz- a lɛ̃təʁjəʁə si kaʃe.