Poeme : Veillesse

Veillesse. .
Le temps passe, rapace, il nous effrite.
Efrroyable reflet de notre carcasse rongée pas l’arthrite.
Sombre aspect de notre visage marqué pas les rides.
Hôte de la mort, notre corps finira putride.

vεjεsə.
lə tɑ̃ pasə, ʁapasə, il nuz- efʁitə.
εfʁwajablə ʁəflε də nɔtʁə kaʁkasə ʁɔ̃ʒe pa laʁtʁitə.
sɔ̃bʁə aspε də nɔtʁə vizaʒə maʁke pa lε ʁidə.
otə də la mɔʁ, nɔtʁə kɔʁ finiʁa pytʁidə.