Poeme : Solitude

C’est dans ces moments de faiblesse les yeux rempli de larmes, le cœur de tristesse que j’aimerai que cette vie disparaisse. Que me reste t’il dans ces instants de bablaisse, peut etre cette letre que personne n’interesse, ou bien ce mal etre qui me ronge. Oui je me sens seul devant cette pages qui ne cesse, de me reclame des mots qui me blaise et me font paraitre comme un egoiste alors que j’exprime ma detresse. Qui peux juge mon hesitation ou ce stress, qui me pousse a vous ouvrir mon cœur, qui par traitraisse vous livre mes secrets avec tant d’indelicatesse. Qui suis je, qui etes vous ? voici une question qui m’interesse, mais n’empeche, un chevalier sans princesse n’a de place, dans aucune histoire phytoresque.

sε dɑ̃ sε mɔmɑ̃ də fεblεsə lεz- iø ʁɑ̃pli də laʁmə, lə kœʁ də tʁistεsə kə ʒεməʁε kə sεtə vi dispaʁεsə. kə mə ʁεstə til dɑ̃ sεz- ɛ̃stɑ̃ də bablεsə, pø εtʁə sεtə lətʁə kə pεʁsɔnə nɛ̃təʁεsə, u bjɛ̃ sə mal εtʁə ki mə ʁɔ̃ʒə. ui ʒə mə sɑ̃s səl dəvɑ̃ sεtə paʒə ki nə sεsə, də mə ʁəklamə dε mo ki mə blεzə e mə fɔ̃ paʁεtʁə kɔmə œ̃n- əɡwastə alɔʁ kə ʒεkspʁimə ma dətʁεsə. ki pø ʒyʒə mɔ̃n- əzitasjɔ̃ u sə stʁεs, ki mə pusə a vuz- uvʁiʁ mɔ̃ kœʁ, ki paʁ tʁεtʁεsə vu livʁə mε sεkʁεz- avεk tɑ̃ dɛ̃dəlikatεsə. ki sɥi ʒə, ki ətə vu ? vwasi ynə kεstjɔ̃ ki mɛ̃təʁεsə, mε nɑ̃pεʃə, œ̃ ʃəvalje sɑ̃ pʁɛ̃sεsə na də plasə, dɑ̃z- okynə istwaʁə fitɔʁεskə.