Poeme : Le Cygne
Le Cygne
Je le voyais, cet animal si beau
Aux ailes et plumes immaculées,
Sortir de l’eau, tel un héros,
Et dans son lit, il s’est installé.
Jamais il ne veut être ignoré
Car il devait parfaire son plumage,
Sous la chaleur du bel astre doré,
Afin qu’il étincelle dans les nuages.
De cette source pure qui le décorait,
Il aimait à se pavaner devant moi
Sachant au fond que je l’admirais,
Me tenait follement en émoi.
Continuait sa danse de demi-dieu,
Avec son beau et long cou argenté,
Me déclarait sa flamme de sa beauté,
Ce sublime et tendre cygne gracieux.
Larme De Joie.
PostScriptum
Poème dédié à ce roi des lacs et étangs, ce prince froid au plumage sublime et au regard conquérant !
Pour mettre un commentaire
Poème en Phonétique
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
ʒə lə vwajε, sεt animal si bo
oz- εləz- e plyməz- imakyle,
sɔʁtiʁ də lo, tεl œ̃n- eʁo,
e dɑ̃ sɔ̃ li, il sεt- ɛ̃stale.
ʒamεz- il nə vø εtʁə iɲɔʁe
kaʁ il dəvε paʁfεʁə sɔ̃ plymaʒə,
su la ʃalœʁ dy bεl astʁə dɔʁe,
afɛ̃ kil etɛ̃sεllə dɑ̃ lε nɥaʒə.
də sεtə suʁsə pyʁə ki lə dekɔʁε,
il εmε a sə pavane dəvɑ̃ mwa
saʃɑ̃ o fɔ̃ kə ʒə ladmiʁε,
mə tənε fɔlmɑ̃ ɑ̃n- emwa.
kɔ̃tinɥε sa dɑ̃sə də dəmi djø,
avεk sɔ̃ bo e lɔ̃ ku aʁʒɑ̃te,
mə deklaʁε sa flamə də sa bote,
sə syblimə e tɑ̃dʁə siɲə ɡʁasjø.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
ʒə lə vwajε, sεt animal si bo
oz- εləz- e plyməz- imakyle,
sɔʁtiʁ də lo, tεl œ̃n- eʁo,
e dɑ̃ sɔ̃ li, il sεt- ɛ̃stale.
ʒamεz- il nə vø εtʁə iɲɔʁe
kaʁ il dəvε paʁfεʁə sɔ̃ plymaʒə,
su la ʃalœʁ dy bεl astʁə dɔʁe,
afɛ̃ kil etɛ̃sεllə dɑ̃ lε nɥaʒə.
də sεtə suʁsə pyʁə ki lə dekɔʁε,
il εmε a sə pavane dəvɑ̃ mwa
saʃɑ̃ o fɔ̃ kə ʒə ladmiʁε,
mə tənε fɔlmɑ̃ ɑ̃n- emwa.
kɔ̃tinɥε sa dɑ̃sə də dəmi djø,
avεk sɔ̃ bo e lɔ̃ ku aʁʒɑ̃te,
mə deklaʁε sa flamə də sa bote,
sə syblimə e tɑ̃dʁə siɲə ɡʁasjø.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə