Poeme : Rêve… Encore… (Perte)

L’auréole de ton être
Scintille dans la nuit
Elle m’invoque, sereine
Je prie pour qu’elle ne s’enfuie…

Je me lève et je sors
Je te vois au dehors
Cette auréole sereine
De noir et de rouge m’émerveille.

Je m’approche, je m’approche
Elle scintille encore
Te donne cette beauté
D’une rare… beauté.

Dans ce rêve
Je sens qu’elle vacille
De toute ma tristesse
Ce qui ne donne pas envie
De continuer, d’aimer
Mais plutôt de détester
De se rejeter
Comme nous l’avons toujours été.

Alors mon amour, nous nous devons de continuer.

loʁeɔlə də tɔ̃n- εtʁə
sɛ̃tijə dɑ̃ la nɥi
εllə mɛ̃vɔkə, səʁεnə
ʒə pʁi puʁ kεllə nə sɑ̃fɥi…

ʒə mə lεvə e ʒə sɔʁ
ʒə tə vwaz- o dəɔʁ
sεtə oʁeɔlə səʁεnə
də nwaʁ e də ʁuʒə memεʁvεjə.

ʒə mapʁoʃə, ʒə mapʁoʃə
εllə sɛ̃tijə ɑ̃kɔʁə
tə dɔnə sεtə bote
dynə ʁaʁə… bote.

dɑ̃ sə ʁεvə
ʒə sɑ̃s kεllə vasijə
də tutə ma tʁistεsə
sə ki nə dɔnə pa ɑ̃vi
də kɔ̃tinɥe, dεme
mε plyto də detεste
də sə ʁəʒəte
kɔmə nu lavɔ̃ tuʒuʁz- ete.

alɔʁ mɔ̃n- amuʁ, nu nu dəvɔ̃ də kɔ̃tinɥe.