Poeme : Toi Qui Lis Mon Poème

Ceux qui ne crient pas leur amour
N’aiment pas vraiment !
Et moi, je crierai de toutes mes forces
Pour que,
Les oiseaux cessent de chanter,
Les rivières s’arrêtent de couler,
Les vents s’empêchent de souffler
Afin de m’entendre te dire
Je t’aime

Je t’aime et je m’importe avec
Le palpitement de tes cils,
Quand tu es heureuse
Le ruissellement de tes larmes chaudes,
Quand tu es triste
Le tremblement de ton petit corps frêle,
Quand tu es inquiète

Je t’aime en vivant avec l’espoir
De toucher tes lèvres de merveille,
De gouter leur saveur sensuelle
De poser ma tête sur ta tendre poitrine
Pour écouter les battements de ton cœur
Cette musique éternelle
D’enlacer ta taille gracile
Pour atteindre ton âme sublime

Je t’aime et je ne cesserai de t’aimer
Même si cette flamme est
Un mur infranchissable,
Un rêve irréalisable

Je t’aime et personne ne m’empêchera
De te choyer,
De te chérir
De tomber,
Pour que tu te relèves
De mourir,
Pour que tu vives

Je t’aime et je t’aimerai toujours
Toi, qui lis mon poème

sø ki nə kʁje pa lœʁ amuʁ
nεme pa vʁεmɑ̃ !
e mwa, ʒə kʁjəʁε də tutə mε fɔʁsə
puʁ kə,
lεz- wazo sese də ʃɑ̃te,
lε ʁivjεʁə saʁεte də kule,
lε vɑ̃ sɑ̃pεʃe də sufle
afɛ̃ də mɑ̃tɑ̃dʁə tə diʁə
ʒə tεmə

ʒə tεmə e ʒə mɛ̃pɔʁtə avεk
lə palpitəmɑ̃ də tε sil,
kɑ̃ ty ε œʁøzə
lə ʁɥisεllmɑ̃ də tε laʁmə- ʃodə,
kɑ̃ ty ε tʁistə
lə tʁɑ̃bləmɑ̃ də tɔ̃ pəti kɔʁ fʁεlə,
kɑ̃ ty ε ɛ̃kjεtə

ʒə tεmə ɑ̃ vivɑ̃ avεk lεspwaʁ
də tuʃe tε lεvʁə- də mεʁvεjə,
də ɡute lœʁ savœʁ sɑ̃sɥεllə
də poze ma tεtə syʁ ta tɑ̃dʁə pwatʁinə
puʁ ekute lε batəmɑ̃ də tɔ̃ kœʁ
sεtə myzikə etεʁnεllə
dɑ̃lase ta tajə ɡʁasilə
puʁ atɛ̃dʁə tɔ̃n- amə syblimə

ʒə tεmə e ʒə nə sesəʁε də tεme
mεmə si sεtə flamə ε
œ̃ myʁ ɛ̃fʁɑ̃ʃisablə,
œ̃ ʁεvə iʁealizablə

ʒə tεmə e pεʁsɔnə nə mɑ̃pεʃəʁa
də tə ʃwaje,
də tə ʃeʁiʁ
də tɔ̃be,
puʁ kə ty tə ʁəlεvə
də muʁiʁ,
puʁ kə ty vivə

ʒə tεmə e ʒə tεməʁε tuʒuʁ
twa, ki li mɔ̃ pɔεmə