Poeme : Qu’il Vienne

Puisqu’il faut m’en aller,
Alors que le diable s’en mêle,
Qu’il promméne sur mon corps
La douce griffe d’acier,
Et fasse couler mon sang
Dans les draps de ce lit.
Qu’il prenne ma vie
Et emmene mon âme
Aux abords de la mer.
Qu’il y noie tout mes souvenirs
Et transporte sur son dos,
Le cadavre perdu,
Pauvre chose inconsciente,
D’une fille enfin délivrée…

pɥiskil fo mɑ̃n- ale,
alɔʁ kə lə djablə sɑ̃ mεlə,
kil pʁɔmenə syʁ mɔ̃ kɔʁ
la dusə ɡʁifə dasje,
e fasə kule mɔ̃ sɑ̃
dɑ̃ lε dʁa də sə li.
kil pʁεnə ma vi
e amənə mɔ̃n- amə
oz- abɔʁd də la mεʁ.
kil i nwa tu mε suvəniʁ
e tʁɑ̃spɔʁtə syʁ sɔ̃ do,
lə kadavʁə pεʁdy,
povʁə ʃozə ɛ̃kɔ̃sjɑ̃tə,
dynə fijə ɑ̃fɛ̃ delivʁe…