Poeme : Tant Pis Alors

Carnassier de chaire,
Arracheur de rêves.
Il aiguise sa lâme
Aux lueurs des flammes.

Que brillent ses prunelles,
Que scintille ma vengeance.
Bientôt je serais là
Pauvre chose perdue.

Il broiera mon cœur
Emmenera mon âme
Aux abysses des nuits,
De celles dont on ne revient
Que pour hanter une vie,
Celle que tu m’as volé mon amour,
Celle que je te pourrirais.

Ta vie en l’air, mon soulagement
Ton sang qui s’échappe, mon sourire
Et de ta haine ma délivrance.

kaʁnasje də ʃεʁə,
aʁaʃœʁ də ʁεvə.
il εɡizə sa lamə
o lɥœʁ dε flamə.

kə bʁije sε pʁynεllə,
kə sɛ̃tijə ma vɑ̃ʒɑ̃sə.
bjɛ̃to ʒə səʁε la
povʁə ʃozə pεʁdɥ.

il bʁwaəʁa mɔ̃ kœʁ
amənəʁa mɔ̃n- amə
oz- abisə dε nɥi,
də sεllə dɔ̃ ɔ̃ nə ʁəvjɛ̃
kə puʁ-ɑ̃te ynə vi,
sεllə kə ty ma vɔle mɔ̃n- amuʁ,
sεllə kə ʒə tə puʁʁiʁε.

ta vi ɑ̃ lεʁ, mɔ̃ sulaʒəmɑ̃
tɔ̃ sɑ̃ ki seʃapə, mɔ̃ suʁiʁə
e də ta-εnə ma delivʁɑ̃sə.