Poeme : L’amitier

L’amitier, ses la rencontre de deux ames
Qui se conaissent bien, qui se comprennent facilement.

S’entraident avec affection, s’excusent volontier.
Se pardonne au besoin sans rancune,
Sans desir de veangeance, sans que l’ame soit briser

L’amitier ses aider l’autre, a aller jusqu’au bous de lui-meme
A pousser jusqu’a l’extreme limite les possibilité,
De sont ame et de sont cœur
A faire eclater tout ce qui bout au dedans
Comme autant de bougeonsqui craque de vitalité

lamitje, sε la ʁɑ̃kɔ̃tʁə də døz- amə
ki sə kɔnεse bjɛ̃, ki sə kɔ̃pʁεne fasiləmɑ̃.

sɑ̃tʁεde avεk afεksjɔ̃, sεkskyze vɔlɔ̃tje.
sə paʁdɔnə o bəzwɛ̃ sɑ̃ ʁɑ̃kynə,
sɑ̃ dəziʁ də vəɑ̃ʒɑ̃sə, sɑ̃ kə lamə swa bʁize

lamitje sεz- εde lotʁə, a ale ʒysko bus də lɥi məmə
a puse ʒyska lεkstʁəmə limitə lε pɔsibilite,
də sɔ̃t- amə e də sɔ̃ kœʁ
a fεʁə εklate tu sə ki bu o dədɑ̃
kɔmə otɑ̃ də buʒɔ̃ski kʁakə də vitalite