Poeme : Poème Sans Retour

Tu ne m’apprends plus rien
Et je cherche encore
Le nom de cet oiseau
Qui déployait des ailes
Aussi bleues que ton regard

Tu ne me dis plus rien
Tes silences me cernent
J’apprends l’attente
Et réinvente le temps
A ma seule mesure

Et j’ai peur
Je sais maintenant
Que chacun
Ne franchira plus
La solitude de l’autre

ty nə mapʁɑ̃ plys ʁjɛ̃
e ʒə ʃεʁʃə ɑ̃kɔʁə
lə nɔ̃ də sεt wazo
ki deplwajε dεz- εlə
osi blø kə tɔ̃ ʁəɡaʁ

ty nə mə di plys ʁjɛ̃
tε silɑ̃sə mə sεʁne
ʒapʁɑ̃ latɑ̃tə
e ʁeɛ̃vɑ̃tə lə tɑ̃
a ma sələ məzyʁə

e ʒε pœʁ
ʒə sε mɛ̃tənɑ̃
kə ʃakœ̃
nə fʁɑ̃ʃiʁa plys
la sɔlitydə də lotʁə