Poeme : Marie

Marie sort de chez elle
Au dessus d’elle bleu est le ciel
Elle marche, elle sourit
Oui elle l’aime sa vie

Marie rentre de chez elle
Au dessus d’elle noir est le ciel
Elle marche et ne se méfie
Personne n’entendra ses cris

Marie sort de chez elle
Au dessus d’elle gris est le ciel
Elle marche elle se méfie
Plus de sourire juste de la peur
Elle l’aimait cette vie
Maintenant brisée comme l’est son cœur

maʁi sɔʁ də ʃez- εllə
o dəsy dεllə blø ε lə sjεl
εllə maʁʃə, εllə suʁi
ui εllə lεmə sa vi

maʁi ʁɑ̃tʁə də ʃez- εllə
o dəsy dεllə nwaʁ ε lə sjεl
εllə maʁʃə e nə sə mefi
pεʁsɔnə nɑ̃tɑ̃dʁa sε kʁi

maʁi sɔʁ də ʃez- εllə
o dəsy dεllə ɡʁiz- ε lə sjεl
εllə maʁʃə εllə sə mefi
plys də suʁiʁə ʒystə də la pœʁ
εllə lεmε sεtə vi
mɛ̃tənɑ̃ bʁize kɔmə lε sɔ̃ kœʁ