Poeme : Douce Rose

Devant ta prose florale
S’émane une mélancolie saisonale
Mélodieusement attendrie
Par tes doux pétales si jolies.

Perlée, tu es plus belle encore
Quand, de mes mains, je te frôle,
Ta douveur berce mon cœur
Eblouie par une pureté folle,
Follement belle,
Eteincelente de beauté,
D’une pureté sans pudeur révélée.
Ma belle rose tu es celle,
Celle, qui adoucie mon cœur
Dans ce triste malheur.
Rose du temps, dis-moi comment,
Comment puis-je te garder éternellement ?
Toi, qui m’apportes de la tendresse
Qu’un vent léger carresse
Quand de moi s’envole une maladresse
Souvent suivie de tristesse.

dəvɑ̃ ta pʁozə flɔʁalə
semanə ynə melɑ̃kɔli sεzɔnalə
melɔdjøzəmɑ̃ atɑ̃dʁi
paʁ tε du petalə si ʒɔli.

pεʁle, ty ε plys bεllə ɑ̃kɔʁə
kɑ̃, də mε mɛ̃, ʒə tə fʁolə,
ta duvœʁ bεʁsə mɔ̃ kœʁ
εblui paʁ ynə pyʁəte fɔlə,
fɔlmɑ̃ bεllə,
ətɛ̃səlɑ̃tə də bote,
dynə pyʁəte sɑ̃ pydœʁ ʁevele.
ma bεllə ʁozə ty ε sεllə,
sεllə, ki adusi mɔ̃ kœʁ
dɑ̃ sə tʁistə malœʁ.
ʁozə dy tɑ̃, di mwa kɔmɑ̃,
kɔmɑ̃ pɥi ʒə tə ɡaʁde etεʁnεllmɑ̃ ?
twa, ki mapɔʁtə- də la tɑ̃dʁεsə
kœ̃ vɑ̃ leʒe kaʁεsə
kɑ̃ də mwa sɑ̃vɔlə ynə maladʁεsə
suvɑ̃ sɥivi də tʁistεsə.