Poeme : L’homme Est Le Premier Poème De Mon Sein

L’homme est le premier poème de mon sein
L’homme est la première leçon de mon amour
La terre est l’âme et la lumière de la vie
Aussi longtemps que l’homme existe
Les hommes n’oublieront pas les champs et les chants
L’homme qui aime le riz ne tue pas les hommes
L’homme qui aime le riz ne brûle pas les villages
L’homme est l’histoire surnaturel du monde
L’homme est le feu ardent du monde
Ô homme
Tu es le divin avril de mon sein
Tu es la divine verdure de mon sein.

Hitesh Gogoi
Traduit de l’assamais
Par Binod Kumar Gogoi

lɔmə ε lə pʁəmje pɔεmə də mɔ̃ sɛ̃
lɔmə ε la pʁəmjεʁə ləsɔ̃ də mɔ̃n- amuʁ
la teʁə ε lamə e la lymjεʁə də la vi
osi lɔ̃tɑ̃ kə lɔmə εɡzistə
lεz- ɔmə nubljəʁɔ̃ pa lε ʃɑ̃z- e lε ʃɑ̃
lɔmə ki εmə lə ʁiz nə tɥ pa lεz- ɔmə
lɔmə ki εmə lə ʁiz nə bʁylə pa lε vilaʒə
lɔmə ε listwaʁə syʁnatyʁεl dy mɔ̃də
lɔmə ε lə fø aʁde dy mɔ̃də
o ɔmə
ty ε lə divɛ̃ avʁil də mɔ̃ sɛ̃
ty ε la divinə vεʁdyʁə də mɔ̃ sɛ̃.

itεʃ ɡɔɡwa
tʁadɥi də lasamε
paʁ binɔd kymaʁ ɡɔɡwa