Poeme : La Mort Est Bien Plus Douce

Mon sang se glace,
Je me laisse mourir,
Sans laisser de trace,
Juste quelques souvenirs.

Il n’y aura pas de larmes,
Sans les douloureux adieux,
Ce moment precieux,
Où chacun libere son ame.

Il serait si facile de m’oublier,
Alors pourquoi ne pas profiter,
De cette neutralité, de cet anonymat,
Qui me plongeraient dans le coma.

Je tremble, je frissonne,
Approcherais-je de la fin ?
Quel cri me montre le chemin,
Celui de la mort en tout cas resonne !

mɔ̃ sɑ̃ sə ɡlasə,
ʒə mə lεsə muʁiʁ,
sɑ̃ lεse də tʁasə,
ʒystə kεlk suvəniʁ.

il ni oʁa pa də laʁmə,
sɑ̃ lε duluʁøz- adjø,
sə mɔmɑ̃ pʁəsjø,
u ʃakœ̃ libəʁə sɔ̃n- amə.

il səʁε si fasilə də mublje,
alɔʁ puʁkwa nə pa pʁɔfite,
də sεtə nøtʁalite, də sεt anɔnima,
ki mə plɔ̃ʒəʁε dɑ̃ lə kɔma.

ʒə tʁɑ̃blə, ʒə fʁisɔnə,
apʁoʃəʁε ʒə də la fɛ̃ ?
kεl kʁi mə mɔ̃tʁə lə ʃəmɛ̃,
səlɥi də la mɔʁ ɑ̃ tu ka ʁəsɔnə !