Poeme : Il N’y A Plus De Mots

Je n’ai plus de mots, je n’ai plus de rimes,
Ma plume est seche, l’ame du poete
Est percee par une fleche.
Je n’ai pas pu atteindre la cime.

Il n’y a plus rien d’intime
Dans les mots de ce poete,
Ses mots ont fuits comme son sang
Fuit maintenant… fuit lentement
Sur la lame de la fleche.

Je n’ai plus de mots, le rosignol s’envole…
Le profete social est mort, son sang coule
Plus de mots sortent de ces foules,
Le rosignol s’envole dans la nuit…

Son chant me fuit, mes pensees courent,
Mes mots en main, a la musique des troubadours.
Ave monde mon papier, Ave vie mon encrier,
Je n’ai plus mon bouclier… que mon dernier mot soit ma fin,
Je ne verrais pas le matin.

ʒə nε plys də mo, ʒə nε plys də ʁimə,
ma plymə ε sεʃə, lamə dy poətə
ε pεʁsi paʁ ynə flεʃə.
ʒə nε pa py atɛ̃dʁə la simə.

il ni a plys ʁjɛ̃ dɛ̃timə
dɑ̃ lε mo də sə poətə,
sε moz- ɔ̃ fɥi kɔmə sɔ̃ sɑ̃
fɥi mɛ̃tənɑ̃… fɥi lɑ̃təmɑ̃
syʁ la lamə də la flεʃə.

ʒə nε plys də mo, lə ʁoziɲɔl sɑ̃vɔlə…
lə pʁɔfətə sɔsjal ε mɔʁ, sɔ̃ sɑ̃ kulə
plys də mo sɔʁte də sε fulə,
lə ʁoziɲɔl sɑ̃vɔlə dɑ̃ la nɥi…

sɔ̃ ʃɑ̃ mə fɥi, mε pɑ̃si kuʁe,
mε moz- ɑ̃ mɛ̃, a la myzikə dε tʁubaduʁ.
avə mɔ̃də mɔ̃ papje, avə vi mɔ̃n- ɑ̃kʁje,
ʒə nε plys mɔ̃ buklje… kə mɔ̃ dεʁnje mo swa ma fɛ̃,
ʒə nə veʁε pa lə matɛ̃.