Poeme : Voyage Solitaire

Je ferme les yeux dans le noir,
Sous les etoiles, aux cordes de la guitarre.
La brise siffle seule au son et au final salut,
De cette melodie, au vent, perdue.

Un soupire, un sourrire, sous les etoiles
Seule se laissant emporter aux voiles
De ce bateau qu’on appelle Terre,
Solennel naviguant cette noire mer.

J’inspire aux battements de son cœur,
J’expire quand ses enfants meurent,
Je sourris a toute rencontre spatiale
D’une sphere solitaire, rencontre amicale

De voyageur a voyageur,
De reveur en reveur,
Je reve… je reve
Je voyage avec la Terre
Ce soir tout soir au ciel noir,
Au parfum de la dormante fleure
Regrettant la premiere lueure.

ʒə fεʁmə lεz- iø dɑ̃ lə nwaʁ,
su lεz- ətwalə, o kɔʁdə- də la ɡitaʁə.
la bʁizə siflə sələ o sɔ̃n- e o final saly,
də sεtə məlɔdi, o vɑ̃, pεʁdɥ.

œ̃ supiʁə, œ̃ suʁʁiʁə, su lεz- ətwalə
sələ sə lεsɑ̃ ɑ̃pɔʁte o vwalə
də sə bato kɔ̃n- apεllə teʁə,
sɔlεnεl naviɡɑ̃ sεtə nwaʁə mεʁ.

ʒɛ̃spiʁə o batəmɑ̃ də sɔ̃ kœʁ,
ʒεkspiʁə kɑ̃ sεz- ɑ̃fɑ̃ məʁe,
ʒə suʁʁiz- a tutə ʁɑ̃kɔ̃tʁə spasjalə
dynə sfəʁə sɔlitεʁə, ʁɑ̃kɔ̃tʁə amikalə

də vwajaʒœʁ a vwajaʒœʁ,
də ʁəvœʁ ɑ̃ ʁəvœʁ,
ʒə ʁəvə… ʒə ʁəvə
ʒə vwajaʒə avεk la teʁə
sə swaʁ tu swaʁ o sjεl nwaʁ,
o paʁfœ̃ də la dɔʁmɑ̃tə flœʁə
ʁəɡʁεtɑ̃ la pʁəmjəʁə lɥəʁə.