Poeme : Quand Tu Tiras Sur Moi

Je n’entendu le bruit
Du fer chauffe de colere
Volant, dont ta haine fuit
Percer l’air, percer ma chere.

Un dernier regard,
De ce trou mon ame luit…
Tu l’as vu il etait trop tard
Dans mes yeux tout est devenu nuit.

Elle est venue, la haine
De l’Homme envers le sien,
Tu as reconnu ma peine,
Vide de vette colere que l’Homme tient.

Elle a transpercee mon cœur
J’ai embrasse pour la derniere foix la terre,
Puis est apparue une leure
Sous les etincelles du sang et du fer.

Si pure ! Si claire ! si…
Si chere, a celui dont la vie on hote
Dont le sang et milles jours fuient
Dont lentement l’ame s’eloigne des cotes.

Je ne regrette ce fer,
Seulement la peine
De ceux qui me sont chers,
Et que tu ais vecu, ami perdu, cette haine.

J’ai vecue, mille beaux jours,
J’ai vecue, et quand pour toi apparaitra cette lueur,
Ami apres souffrance, quand ce sera ton tours
Je t’attendrais sur l’ile, et en main, des fleurs.

ʒə nɑ̃tɑ̃dy lə bʁɥi
dy fεʁ ʃofə də kɔləʁə
vɔlɑ̃, dɔ̃ ta-εnə fɥi
pεʁse lεʁ, pεʁse ma ʃəʁə.

œ̃ dεʁnje ʁəɡaʁ,
də sə tʁu mɔ̃n- amə lɥi…
ty la vy il ətε tʁo taʁ
dɑ̃ mεz- iø tut- ε dəvəny nɥi.

εllə ε vənɥ, la-εnə
də lɔmə ɑ̃vεʁ lə sjɛ̃,
ty a ʁəkɔny ma pεnə,
vidə də vεtə kɔləʁə kə lɔmə tjɛ̃.

εllə a tʁɑ̃spεʁsi mɔ̃ kœʁ
ʒε ɑ̃bʁasə puʁ la dεʁnjəʁə fwa la teʁə,
pɥiz- εt- apaʁy ynə lœʁə
su lεz- ətɛ̃sεllə dy sɑ̃ e dy fεʁ.

si pyʁə ! si klεʁə ! si…
si ʃəʁə, a səlɥi dɔ̃ la vi ɔ̃n- ɔtə
dɔ̃ lə sɑ̃ e milə ʒuʁ fɥje
dɔ̃ lɑ̃təmɑ̃ lamə səlwaɲə dε kɔtə.

ʒə nə ʁəɡʁεtə sə fεʁ,
sələmɑ̃ la pεnə
də sø ki mə sɔ̃ ʃεʁ,
e kə ty εs vəky, ami pεʁdy, sεtə-εnə.

ʒε vəkɥ, milə bo ʒuʁ,
ʒε vəkɥ, e kɑ̃ puʁ twa apaʁεtʁa sεtə lɥœʁ,
ami apʁə- sufʁɑ̃sə, kɑ̃ sə səʁa tɔ̃ tuʁ
ʒə tatɑ̃dʁε syʁ lilə, e ɑ̃ mɛ̃, dε flœʁ.