Poeme : L’appel De La Faim

Elle vient du fond de moi
Ne frappe pas
Sauf mon estomac
Elle rentre telle l’inconnue
Je me bats, j’ai perdu
Une pomme ne me suffit plus
Il me faut plus encore
Des douceurs pâtissières
Cela devient l’enfer
A la pesée hebdomadaire
Je hais les chiffres depuis
Mais j’aime toujours plus
Ce que l’on me sert, m’a servi
Ce qui m’appelle le jour, la nuit
Une petite faim sans fin
Ténèbre mélodie
Des kilos repris

εllə vjɛ̃ dy fɔ̃ də mwa
nə fʁapə pa
sof mɔ̃n- εstɔmak
εllə ʁɑ̃tʁə tεllə lɛ̃kɔnɥ
ʒə mə ba, ʒε pεʁdy
ynə pɔmə nə mə syfi plys
il mə fo plysz- ɑ̃kɔʁə
dε dusœʁ patisjεʁə
səla dəvjɛ̃ lɑ̃fe
a la pəze εbdɔmadεʁə
ʒə-ε lε ʃifʁə- dəpɥi
mε ʒεmə tuʒuʁ plys
sə kə lɔ̃ mə sεʁ, ma sεʁvi
sə ki mapεllə lə ʒuʁ, la nɥi
ynə pətitə fɛ̃ sɑ̃ fɛ̃
tenεbʁə melɔdi
dε kilo ʁəpʁi