Poeme : Histoire… Noir

Histoire… noir

Elle ne sait ce qu’elle ressent
Seul un besoin la poussant
De retrouver un coin paisible
Cette mer innaxescible

La brise fraiche dans ses cheveux
Etait tel un baiser amoureux
Elle entendait les vagues lui raconter
Qu’elle ne pouvait ainsi deumeurer

Elle ouvre les yeux
Le sol se dérobe sous ses pieds
Elle ne sait ce qu’elle veut
Et sent juste sa main trenblante se raccrocher

Ses jambes dans le vide
Changeant toutes les couleurs
Son doux visage maintenant livide
Fait ressortir toues ses peurs

Que se passe-t-il ?
Deux aides se présentent à elle
Mais à ce moment difficil
Un dilemme infernale

L’une est vigoureuse
L’autre est plus approchée
Quelle tentation charmeuse
Devrais-t-elle accepter ?

Ce r"cit n’a pas de fin
A chacun de le juger fatal ou calin
Je crois qu’il me revient le devoir
De finir cette histoire

Ne serait-ce pas le dilemme d’un cœur
Partagé entre deux ames sœurs ?

Je sais juste que je ne dois pas banaliser
La vie et tout ce qu’elle peut engendrer

istwaʁə… nwaʁ

εllə nə sε sə kεllə ʁəse
səl œ̃ bəzwɛ̃ la pusɑ̃
də ʁətʁuve œ̃ kwɛ̃ pεziblə
sεtə mεʁ inaksεsiblə

la bʁizə fʁεʃə dɑ̃ sε ʃəvø
ətε tεl œ̃ bεze amuʁø
εllə ɑ̃tɑ̃dε lε vaɡ lɥi ʁakɔ̃te
kεllə nə puvε ɛ̃si døməʁe

εllə uvʁə lεz- iø
lə sɔl sə deʁɔbə su sε pje
εllə nə sε sə kεllə vø
e sɑ̃ ʒystə sa mɛ̃ tʁɑ̃blɑ̃tə sə ʁakʁoʃe

sε ʒɑ̃bə dɑ̃ lə vidə
ʃɑ̃ʒɑ̃ tutə lε kulœʁ
sɔ̃ du vizaʒə mɛ̃tənɑ̃ lividə
fε ʁəsɔʁtiʁ tu sε pœʁ

kə sə pasə til ?
døz- εdə sə pʁezɑ̃te a εllə
mεz- a sə mɔmɑ̃ difisil
œ̃ dilamə ɛ̃fεʁnalə

lynə ε viɡuʁøzə
lotʁə ε plysz- apʁoʃe
kεllə tɑ̃tasjɔ̃ ʃaʁmøzə
dəvʁε te εllə aksεpte ?

sə εʁ ɡjmε sit na pa də fɛ̃
a ʃakœ̃ də lə ʒyʒe fatal u kalɛ̃
ʒə kʁwa kil mə ʁəvjɛ̃ lə dəvwaʁ
də finiʁ sεtə istwaʁə

nə səʁε sə pa lə dilamə dœ̃ kœʁ
paʁtaʒe ɑ̃tʁə døz- amə sœʁ ?

ʒə sε ʒystə kə ʒə nə dwa pa banalize
la vi e tu sə kεllə pø ɑ̃ʒɑ̃dʁe