Poeme : Une Souffrance Innatendu

Un matin je me léve,
Je me sens faible,
Les jours passe,
Mais cette souffrance reste,
Je pleure toute les larmes de mon corp,
Je mentraine dans une souffrance plus douloureuse,
Je me sert de se (mon) corp pour calmer cette douleur,
Mais tout cela ne resou rien na mes problemes,

Ce monde exterieur me fait peur,
Ce regard des gens me dernange,
Et cette sous-estime de moi meme s’aggrave,
Pourquoi toute cette souffrance en peu de temp ?
Pourqoi vivre dans ce monde ou je me sent exclu ?
Sans que personne ne le remarque,
Pourquoi mourir sans vrement comprendre pourquoi ?
Sans savoir a quoi ressemble la mort.

Temp de questions, mais aucune reponse !

œ̃ matɛ̃ ʒə mə levə,
ʒə mə sɑ̃s fεblə,
lε ʒuʁ pasə,
mε sεtə sufʁɑ̃sə ʁεstə,
ʒə plœʁə tutə lε laʁmə- də mɔ̃ kɔʁp,
ʒə mɑ̃tʁεnə dɑ̃z- ynə sufʁɑ̃sə plys duluʁøzə,
ʒə mə sεʁ də sə (mɔn) kɔʁp puʁ kalme sεtə dulœʁ,
mε tu səla nə ʁəsu ʁjɛ̃ na mε pʁɔbləmə,

sə mɔ̃də εkstəʁjœʁ mə fε pœʁ,
sə ʁəɡaʁ dε ʒɑ̃ mə dεʁnɑ̃ʒə,
e sεtə suz- εstimə də mwa məmə saɡʁavə,
puʁkwa tutə sεtə sufʁɑ̃sə ɑ̃ pø də tɑ̃p ?
puʁkwa vivʁə dɑ̃ sə mɔ̃də u ʒə mə sɑ̃ εkskly ?
sɑ̃ kə pεʁsɔnə nə lə ʁəmaʁkə,
puʁkwa muʁiʁ sɑ̃ vʁəmɑ̃ kɔ̃pʁɑ̃dʁə puʁkwa ?
sɑ̃ savwaʁ a kwa ʁəsɑ̃blə la mɔʁ.

tɑ̃p də kεstjɔ̃, mεz- okynə ʁəpɔ̃sə !