Poeme : Troubles

Chaque matin se lève encore plus frais,
Tourbillon de peur et de larmes,
Qui empute mon bonheur.

Qui masquera toutes ces peurs
Grandissantes dans mon cœur,
Sous lesquelles lentement je me meurs.

Paroles timides de retrouvailles,
Engendrant une rage profonde pour celui
Qui ose ôter ma morphine.

Grande douleur inépuisable,
En tête à tête avec une lame. ,
Des morceaux de verres dans la peau.

Toutes ces choses si futiles,
Me détruisent, sourires volatiles
Je veux que l’ange m’apaise
Dans son grand lit d’argile.

Depuis toujours ce même sang ravageur
Qui m’abandonnera perdante,
Je t’implore de laisser paraître la fleur.

Illusion de l’amour
Morte pour toujours
Enfin libre de cette tour

ʃakə matɛ̃ sə lεvə ɑ̃kɔʁə plys fʁε,
tuʁbijɔ̃ də pœʁ e də laʁmə,
ki ɑ̃pytə mɔ̃ bɔnœʁ.

ki maskəʁa tutə sε pœʁ
ɡʁɑ̃disɑ̃tə dɑ̃ mɔ̃ kœʁ,
su lekεllə lɑ̃təmɑ̃ ʒə mə mœʁ.

paʁɔlə timidə də ʁətʁuvajə,
ɑ̃ʒɑ̃dʁɑ̃ ynə ʁaʒə pʁɔfɔ̃də puʁ səlɥi
ki ozə ote ma mɔʁfinə.

ɡʁɑ̃də dulœʁ inepɥizablə,
ɑ̃ tεtə a tεtə avεk ynə lamə. ,
dε mɔʁso də veʁə- dɑ̃ la po.

tutə sε ʃozə si fytilə,
mə detʁɥize, suʁiʁə vɔlatilə
ʒə vø kə lɑ̃ʒə mapεzə
dɑ̃ sɔ̃ ɡʁɑ̃ li daʁʒilə.

dəpɥi tuʒuʁ sə mεmə sɑ̃ ʁavaʒœʁ
ki mabɑ̃dɔnəʁa pεʁdɑ̃tə,
ʒə tɛ̃plɔʁə də lεse paʁεtʁə la flœʁ.

ilyzjɔ̃ də lamuʁ
mɔʁtə puʁ tuʒuʁ
ɑ̃fɛ̃ libʁə də sεtə tuʁ