Poeme : Arpèges

La harpe magique récite son solfège
En un ruisseau de notes et d’arpèges.
Elle enchante les cœurs d’un sortilège
Et les âmes perdues qu’elle assiège.

Une foule nombreuse, en un long cortège
Défile lentement devant le vieux collège
Situé entre Saint-Marc et le Saint siège
Profitant de cet inestimable privilège.

Moi, je regarde, amusé par ce manège
Attendant comme un fin stratège
Que la belle musicienne lève le siège
Et vienne se prendre alors à mon piège.

Puis enfin, sa musique elle abrège,
Se tourne vers moi, je me désagrège
Je me sens comme un chêne liège
Mon âme et mon cœur sont lèges.

Puis la belle reprend son florilège
De douces notes et d’arpèges
Et je me dis que ce sera un sacrilège
Si de ma vie et de mon cœur je ne la protège.

la-aʁpə maʒikə ʁesitə sɔ̃ sɔlfεʒə
ɑ̃n- œ̃ ʁɥiso də nɔtəz- e daʁpεʒə.
εllə ɑ̃ʃɑ̃tə lε kœʁ dœ̃ sɔʁtilεʒə
e lεz- amə pεʁdɥ kεllə asjεʒə.

ynə fulə nɔ̃bʁøzə, ɑ̃n- œ̃ lɔ̃ kɔʁtεʒə
defilə lɑ̃təmɑ̃ dəvɑ̃ lə vjø kɔlεʒə
sitye ɑ̃tʁə sɛ̃ maʁk e lə sɛ̃ sjεʒə
pʁɔfitɑ̃ də sεt inεstimablə pʁivilεʒə.

mwa, ʒə ʁəɡaʁdə, amyze paʁ sə manεʒə
atɑ̃dɑ̃ kɔmə œ̃ fɛ̃ stʁatεʒə
kə la bεllə myzisjεnə lεvə lə sjεʒə
e vjεnə sə pʁɑ̃dʁə alɔʁz- a mɔ̃ pjεʒə.

pɥiz- ɑ̃fɛ̃, sa myzikə εllə abʁεʒə,
sə tuʁnə vεʁ mwa, ʒə mə dezaɡʁεʒə
ʒə mə sɑ̃s kɔmə œ̃ ʃεnə ljεʒə
mɔ̃n- amə e mɔ̃ kœʁ sɔ̃ lεʒə.

pɥi la bεllə ʁəpʁɑ̃ sɔ̃ flɔʁilεʒə
də dusə nɔtəz- e daʁpεʒə
e ʒə mə di kə sə səʁa œ̃ sakʁilεʒə
si də ma vi e də mɔ̃ kœʁ ʒə nə la pʁɔtεʒə.