Poeme : La Tristesse

Elle nous hante, elle nous dévors
Petit a petit, elle installe sont décors
Celui de la mélancolie et non du réconfort
Elle nous suit dans le monde des morts
Et nul objet ne peut le vaincre, meme pas l’or

La lumière se reflète sur elle comme sur un miroir
Et seul dans l’ombre, je reste loin de tout c’est déboires
Je stagne dans ce mélange de tristesse qui semble etre foire
Mais qui n’est qu’ombre, et il suffirait d’y croire
Pour sortir de ce tat d’immondice, mais encore fait il le savoir

Elle me guète, elle me chasse
Mais je lutte, je me bat pour ma race
Car elle nous envahi tous, elle nous menace
Et pour cela, nous devons faire face
Nous devons nous rebellé, lui faire une farce

La banir de notre monde serait le pire
Nous devons seulement l’endormir
Pour qu’a jamais sur son lit on l’admire
Nous la considérerons comme de la cire
Qui, face a la chaleur, fond en mille dires…

εllə nu-ɑ̃tə, εllə nu devɔʁ
pəti a pəti, εllə ɛ̃stalə sɔ̃ dekɔʁ
səlɥi də la melɑ̃kɔli e nɔ̃ dy ʁekɔ̃fɔʁ
εllə nu sɥi dɑ̃ lə mɔ̃də dε mɔʁ
e nyl ɔbʒε nə pø lə vɛ̃kʁə, məmə pa lɔʁ

la lymjεʁə sə ʁəflεtə syʁ εllə kɔmə syʁ œ̃ miʁwaʁ
e səl dɑ̃ lɔ̃bʁə, ʒə ʁεstə lwɛ̃ də tu sε debwaʁə
ʒə staɲə dɑ̃ sə melɑ̃ʒə də tʁistεsə ki sɑ̃blə εtʁə fwaʁə
mε ki nε kɔ̃bʁə, e il syfiʁε di kʁwaʁə
puʁ sɔʁtiʁ də sə ta dimɔ̃disə, mεz- ɑ̃kɔʁə fε il lə savwaʁ

εllə mə ɡεtə, εllə mə ʃasə
mε ʒə lytə, ʒə mə ba puʁ ma ʁasə
kaʁ εllə nuz- ɑ̃vai tus, εllə nu mənasə
e puʁ səla, nu dəvɔ̃ fεʁə fasə
nu dəvɔ̃ nu ʁəbεlle, lɥi fεʁə ynə faʁsə

la baniʁ də nɔtʁə mɔ̃də səʁε lə piʁə
nu dəvɔ̃ sələmɑ̃ lɑ̃dɔʁmiʁ
puʁ ka ʒamε syʁ sɔ̃ li ɔ̃ ladmiʁə
nu la kɔ̃sideʁəʁɔ̃ kɔmə də la siʁə
ki, fasə a la ʃalœʁ, fɔ̃t- ɑ̃ milə diʁə…