Prose : Elle Et Sa Planète.

L’amertume ressentit,
Au fond d’elle,
L’emmena vers le desespoir,
De continuer à vivre.

De cette fortune,
Qui lui court derrière,
Comme un homme appeuré,
Par ce monde cruel.

De richesse intellectuelle,
Qu’elle ne peut freiner,
Comme une voiture,
Roulant si vite.

De vitesse du temps,
Qui tourne impertuellement,
Qu’elle cherche,
À arrêter sans vain.

De cet univers mortel,
Sans force incroyable,
Remplit que de guerre,
Et de destruction.

Qu’elle rêvat,
De bonté,
Et de sagesse,
A travers,
Ce globe.

lamεʁtymə ʁəsɑ̃ti,
o fɔ̃ dεllə,
laməna vεʁ lə dəzεspwaʁ,
də kɔ̃tinɥe a vivʁə.

də sεtə fɔʁtynə,
ki lɥi kuʁ dəʁjεʁə,
kɔmə œ̃n- ɔmə apəʁe,
paʁ sə mɔ̃də kʁyεl.

də ʁiʃεsə ɛ̃tεllεktɥεllə,
kεllə nə pø fʁεne,
kɔmə ynə vwatyʁə,
ʁulɑ̃ si vitə.

də vitεsə dy tɑ̃,
ki tuʁnə ɛ̃pεʁtɥεllmɑ̃,
kεllə ʃεʁʃə,
a aʁεte sɑ̃ vɛ̃.

də sεt ynive mɔʁtεl,
sɑ̃ fɔʁsə ɛ̃kʁwajablə,
ʁɑ̃pli kə də ɡeʁə,
e də dεstʁyksjɔ̃.

kεllə ʁεva,
də bɔ̃te,
e də saʒεsə,
a tʁavεʁ,
sə ɡlɔbə.