Poeme : Ode Au Bonheur Frivole Qu’est L’amour

Ô amour,
Blanche fleur de givre ou perle de rosée
Toi parfums enivrants, éblouissante beauté
Jaillissant, ô superbe, de la belle âme de l’Homme
Rapprochant sans fin l’aimé de l’hyperbole

Tu es le Cupidon, ses flèches à la main
Cherchant deux âmes en paix pour que le lendemain
Dans le beau silence d’un regard attendri
Une parole s’échange, bel amour infini

Tu aimes et dons tu es, tu aimes dons tu seras
Immobile le jour, excité dans la nuit
Aucune âme, à ce jour, encore tu n’épargnas
De ressentir la lumière dont le monde s’éblouit
Par toi

o amuʁ,
blɑ̃ʃə flœʁ də ʒivʁə u pεʁlə də ʁoze
twa paʁfœ̃z- ɑ̃nivʁɑ̃, ebluisɑ̃tə bote
ʒajisɑ̃, o sypεʁbə, də la bεllə amə də lɔmə
ʁapʁoʃɑ̃ sɑ̃ fɛ̃ lεme də lipεʁbɔlə

ty ε lə kypidɔ̃, sε flεʃəz- a la mɛ̃
ʃεʁʃɑ̃ døz- aməz- ɑ̃ pε puʁ kə lə lɑ̃dəmɛ̃
dɑ̃ lə bo silɑ̃sə dœ̃ ʁəɡaʁ atɑ̃dʁi
ynə paʁɔlə seʃɑ̃ʒə, bεl amuʁ ɛ̃fini

ty εməz- e dɔ̃ ty ε, ty εmə dɔ̃ ty səʁa
imɔbilə lə ʒuʁ, εksite dɑ̃ la nɥi
okynə amə, a sə ʒuʁ, ɑ̃kɔʁə ty nepaʁɲa
də ʁəsɑ̃tiʁ la lymjεʁə dɔ̃ lə mɔ̃də seblui
paʁ twa