Poeme : Jeune Fille

La jeune fille contemple la lune ce soir,
Recroquevillée, pleurant dans le noir.
Elle laisse son regard errer
Sur les pâles rayons.
Enfant délaissée,
Et sans nom.

Seule,
Elle contemple.
Blanche comme un linceul,
Priant comme devant un temple.
Orpheline de nom, orpheline de cœur,
Un étrange sentiment l’envahit : la peur.

Sentiment qu’elle n’a jamais vraiment connu.
Des parents, ou amis, elle en a toujours eu.
Jusqu’à cet semaine, ce jour funeste.
Triste, elle chasse vivement
Et d’une main leste
Les sentiments.

Tremblotant,
Elle court se réfugier
Sous le chêne de cent ans,
Pensant à son avenir et son passé.
Elle ne voit pas l’homme derrière elle,
L’homme en noir, celui dont la lame étincelle.

la ʒənə fijə kɔ̃tɑ̃plə la lynə sə swaʁ,
ʁəkʁɔkəvile, pləʁɑ̃ dɑ̃ lə nwaʁ.
εllə lεsə sɔ̃ ʁəɡaʁ eʁe
syʁ lε palə ʁεjɔ̃.
ɑ̃fɑ̃ delεse,
e sɑ̃ nɔ̃.

sələ,
εllə kɔ̃tɑ̃plə.
blɑ̃ʃə kɔmə œ̃ lɛ̃səl,
pʁjɑ̃ kɔmə dəvɑ̃ œ̃ tɑ̃plə.
ɔʁfəlinə də nɔ̃, ɔʁfəlinə də kœʁ,
œ̃n- etʁɑ̃ʒə sɑ̃timɑ̃ lɑ̃vai : la pœʁ.

sɑ̃timɑ̃ kεllə na ʒamε vʁεmɑ̃ kɔny.
dε paʁɑ̃, u ami, εllə ɑ̃n- a tuʒuʁz- y.
ʒyska sεt səmεnə, sə ʒuʁ fynεstə.
tʁistə, εllə ʃasə vivəmɑ̃
e dynə mɛ̃ lεstə
lε sɑ̃timɑ̃.

tʁɑ̃blɔtɑ̃,
εllə kuʁ sə ʁefyʒje
su lə ʃεnə də sɑ̃t- ɑ̃,
pɑ̃sɑ̃ a sɔ̃n- avəniʁ e sɔ̃ pase.
εllə nə vwa pa lɔmə dəʁjεʁə εllə,
lɔmə ɑ̃ nwaʁ, səlɥi dɔ̃ la lamə etɛ̃sεllə.