Poeme : Dans L’air Du Temps

Je n’suis qu’une toile,
Une simple peinture.
Un souvenir dans l’air du temps.

Je glisse tel un voile,
Une simple ouverture.
J’oublie de prendre le temps.

Je glisse, je frôle la toile
Je me perd dans la bavure.
J’existe depuis si longtemps.

Je me repose sur une étoile
Perdue dans cette cassure,
Depuis la nuit des temps.

J’ai oublier de lever le voile
Sur cette infinie fissure
Quelque part dans l’air de mon temps. .

ʒə nsɥi kynə twalə,
ynə sɛ̃plə pɛ̃tyʁə.
œ̃ suvəniʁ dɑ̃ lεʁ dy tɑ̃.

ʒə ɡlisə tεl œ̃ vwalə,
ynə sɛ̃plə uvεʁtyʁə.
ʒubli də pʁɑ̃dʁə lə tɑ̃.

ʒə ɡlisə, ʒə fʁolə la twalə
ʒə mə pεʁ dɑ̃ la bavyʁə.
ʒεɡzistə dəpɥi si lɔ̃tɑ̃.

ʒə mə ʁəpozə syʁ ynə etwalə
pεʁdɥ dɑ̃ sεtə kasyʁə,
dəpɥi la nɥi dε tɑ̃.

ʒε ublje də ləve lə vwalə
syʁ sεtə ɛ̃fini fisyʁə
kεlkə paʁ dɑ̃ lεʁ də mɔ̃ tɑ̃.