Poeme : Personne Ne M’aime

Personne ne m’aime
Personne ne m’a aimé
Et personne ne m’aimera jamais
Voila l’éxistance d’une personne bleme
Tous ceux que j’aime me laissent
Et a chaque foi c’est un coup de poignard
Planter en plein cœur qui me blesse
Et me fait plonger encore plus dans ce noir
Il va falloire que je m’habitue a une vie de solitude
A une nuit sans lune
Un solitaire renfermé sur lui même
Qui ne fera rien de sa vie
Car il n’aura pas d’ami
Il ne fera que de se morfondre sur un theme
La vie d’une personne qui saigne
Cette même personne qui érit ce poème

pεʁsɔnə nə mεmə
pεʁsɔnə nə ma εme
e pεʁsɔnə nə mεməʁa ʒamε
vwala leksistɑ̃sə dynə pεʁsɔnə bləmə
tus sø kə ʒεmə mə lεse
e a ʃakə fwa sεt- œ̃ ku də pwaɲaʁ
plɑ̃te ɑ̃ plɛ̃ kœʁ ki mə blεsə
e mə fε plɔ̃ʒe ɑ̃kɔʁə plys dɑ̃ sə nwaʁ
il va falwaʁə kə ʒə mabitɥ a ynə vi də sɔlitydə
a ynə nɥi sɑ̃ lynə
œ̃ sɔlitεʁə ʁɑ̃fεʁme syʁ lɥi mεmə
ki nə fəʁa ʁjɛ̃ də sa vi
kaʁ il noʁa pa dami
il nə fəʁa kə də sə mɔʁfɔ̃dʁə syʁ œ̃ təmə
la vi dynə pεʁsɔnə ki sεɲə
sεtə mεmə pεʁsɔnə ki eʁi sə pɔεmə