Poeme : Lanorexie Et Boulimie

L’on dit que c’est l’anorexie
Mais l’on pourrais croire a une maladie
L’on dit que c’est la boulimie
Mais pourquoi tout ces vices meurtries
Se retient-elle de manger
Pour avoir l’âme apaisée
Se fait-elle vomir
Pour laisser ses sentiments sortir
Elle ne connaît d’autre moyen
C’est là que la guider son instinct
Elle ne pouvais combattre
De cette envie folle du mal qui la gratte
Chaque jour l’idée la poursuivait
Qui derrière la mort se cachait
Qui derrière celle-ci la guettait
Chaque jour s’étais une suite
Malgré son goût de prendre la fuite
Elle ne pouvais s’opposer
Ce vice, en elle, étais déjà encré
On se dit qu’elle geste anormale
Pourquoi ce vice s’y installe
Mais on ne peut la juger
De ses gestes poser
Peut-être que dans son cœur rien ne va plus
Tout la menait sans but
Peut-être que son âme se défilait
De tout se qu’elle ressentait
Émotions de haine
Ressentant la peine
Cette personne demande peut –être de l’aide
De chacun de l’entraide
Pour pouvoir arriver
A quitter se vice
Qui la rend si triste

lɔ̃ di kə sε lanɔʁεksi
mε lɔ̃ puʁʁε kʁwaʁə a ynə maladi
lɔ̃ di kə sε la bulimi
mε puʁkwa tu sε visə məʁtʁi
sə ʁətjɛ̃ tεllə də mɑ̃ʒe
puʁ avwaʁ lamə apεze
sə fε tεllə vɔmiʁ
puʁ lεse sε sɑ̃timɑ̃ sɔʁtiʁ
εllə nə kɔnε dotʁə mwajɛ̃
sε la kə la ɡide sɔ̃n- ɛ̃stɛ̃
εllə nə puvε kɔ̃batʁə
də sεtə ɑ̃vi fɔlə dy mal ki la ɡʁatə
ʃakə ʒuʁ lide la puʁsɥivε
ki dəʁjεʁə la mɔʁ sə kaʃε
ki dəʁjεʁə sεllə si la ɡεtε
ʃakə ʒuʁ setεz- ynə sɥitə
malɡʁe sɔ̃ ɡu də pʁɑ̃dʁə la fɥitə
εllə nə puvε sɔpoze
sə visə, ɑ̃n- εllə, etε deʒa ɑ̃kʁe
ɔ̃ sə di kεllə ʒεstə anɔʁmalə
puʁkwa sə visə si ɛ̃stalə
mεz- ɔ̃ nə pø la ʒyʒe
də sε ʒεstə poze
pø tεtʁə kə dɑ̃ sɔ̃ kœʁ ʁjɛ̃ nə va plys
tu la mənε sɑ̃ byt
pø tεtʁə kə sɔ̃n- amə sə defilε
də tu sə kεllə ʁəsɑ̃tε
emɔsjɔ̃ də-εnə
ʁəsɑ̃tɑ̃ la pεnə
sεtə pεʁsɔnə dəmɑ̃də pø εtʁə də lεdə
də ʃakœ̃ də lɑ̃tʁεdə
puʁ puvwaʁ aʁive
a kite sə visə
ki la ʁɑ̃ si tʁistə