Poeme : Fleur Fanée

J’ai connu de ce monde et l’amour et la haine
J’ai connu courage et le mal et la douleur
Côtoyais-je la beauté le plaisir le bonheur ?
Aujourd’hui je me fane je me ride de mes peines

Noire rose rare miroir de la splendeur
Brillant diamant, étoile qui brille en plein ciel
Beau charmeur qui s’acharne dans l’âme en douceur
Je vivais de ces mots aux couleurs d’arc-en-ciel

Aujourd’hui je me fane et me ride de mes peines
Je ne puis être cette rose parfumée si vermeille
Je ne suis plus comme le vent si libre en pleine
Désormais je suis mère créatrice d’une merveille

Je porte l’amour au cœur et au corps la douleur
Je souffre et saigne, je daigne souffrir
Peut m’importe ce corps si ce cœur t’est offert,
Car mon enfant je t’aime à mourir

Je suis juste cette femme qui si l’aide est si belle
D’une beauté qui se perd sous ombre misérable
Telle une fleur qui vit qui se fane qui se meurt
De bonheur et d’amour, de fierté je demeure

ʒε kɔny də sə mɔ̃də e lamuʁ e la-εnə
ʒε kɔny kuʁaʒə e lə mal e la dulœʁ
kotwajε ʒə la bote lə plεziʁ lə bɔnœʁ ?
oʒuʁdɥi ʒə mə fanə ʒə mə ʁidə də mε pεnə

nwaʁə ʁozə ʁaʁə miʁwaʁ də la splɑ̃dœʁ
bʁijɑ̃ djamɑ̃, etwalə ki bʁijə ɑ̃ plɛ̃ sjεl
bo ʃaʁmœʁ ki saʃaʁnə dɑ̃ lamə ɑ̃ dusœʁ
ʒə vivε də sε moz- o kulœʁ daʁk ɑ̃ sjεl

oʒuʁdɥi ʒə mə fanə e mə ʁidə də mε pεnə
ʒə nə pɥiz- εtʁə sεtə ʁozə paʁfyme si vεʁmεjə
ʒə nə sɥi plys kɔmə lə vɑ̃ si libʁə ɑ̃ plεnə
dezɔʁmε ʒə sɥi mεʁə kʁeatʁisə dynə mεʁvεjə

ʒə pɔʁtə lamuʁ o kœʁ e o kɔʁ la dulœʁ
ʒə sufʁə e sεɲə, ʒə dεɲə sufʁiʁ
pø mɛ̃pɔʁtə sə kɔʁ si sə kœʁ tεt- ɔfεʁ,
kaʁ mɔ̃n- ɑ̃fɑ̃ ʒə tεmə a muʁiʁ

ʒə sɥi ʒystə sεtə famə ki si lεdə ε si bεllə
dynə bote ki sə pεʁ suz- ɔ̃bʁə mizeʁablə
tεllə ynə flœʁ ki vit ki sə fanə ki sə məʁ
də bɔnœʁ e damuʁ, də fjεʁte ʒə dəməʁə