Poeme : Belle Mirabelle

Cette balade somptueusement belle,
Pendant mon oisiveté, je me rappelle.
Je pense sans répit à cette Isabelle
Et à sa sensuelle et belle mirabelle.

Je pense à ce jardin de pimprenelles
Vaste mais sans trace d’une margelle
Où je voyais cette fine jouvencelle
Réalisant sans doute une curatelle.

Je revois ces mielleuses prunelles
Qui séduisaient tant mes prunelles
Et pendaient comme des escarcelles
Aux tailles d’antiques sentinelles.

Je revois aussi la nymphe charnelle
Qui me préférait une mûre mirabelle
A une prunelle que je voyais si belle
Et qui me rendait fort polichinelle.

Je revois encore cette grâce qu’elle
Ne faisait que rendre émotionnelle,
Que moi ne trouvais que rationnelle
Car elle était une action naturelle.

Je revis ainsi en images virtuelles
L’allègre offre de la belle Isabelle ;
Ma foi ! Elle était si exceptionnelle,
Si douce, si belle, la belle mirabelle.

sεtə baladə sɔ̃ptɥøzəmɑ̃ bεllə,
pɑ̃dɑ̃ mɔ̃n- wazivəte, ʒə mə ʁapεllə.
ʒə pɑ̃sə sɑ̃ ʁepi a sεtə izabεllə
e a sa sɑ̃sɥεllə e bεllə miʁabεllə.

ʒə pɑ̃sə a sə ʒaʁdɛ̃ də pɛ̃pʁənεllə
vastə mε sɑ̃ tʁasə dynə maʁʒεllə
u ʒə vwajε sεtə finə ʒuvɑ̃sεllə
ʁealizɑ̃ sɑ̃ dutə ynə kyʁatεllə.

ʒə ʁəvwa sε mjεlløzə pʁynεllə
ki sedɥizε tɑ̃ mε pʁynεllə
e pɑ̃dε kɔmə dεz- εskaʁsεllə
o tajə dɑ̃tik sɑ̃tinεllə.

ʒə ʁəvwaz- osi la nɛ̃fə ʃaʁnεllə
ki mə pʁefeʁε ynə myʁə miʁabεllə
a ynə pʁynεllə kə ʒə vwajε si bεllə
e ki mə ʁɑ̃dε fɔʁ pɔliʃinεllə.

ʒə ʁəvwaz- ɑ̃kɔʁə sεtə ɡʁasə kεllə
nə fəzε kə ʁɑ̃dʁə emɔsjɔnεllə,
kə mwa nə tʁuvε kə ʁasjɔnεllə
kaʁ εllə etε ynə aksjɔ̃ natyʁεllə.

ʒə ʁəviz- ɛ̃si ɑ̃n- imaʒə viʁtɥεllə
lalεɡʁə ɔfʁə də la bεllə izabεllə,
ma fwa ! εllə etε si εksεpsjɔnεllə,
si dusə, si bεllə, la bεllə miʁabεllə.