Poeme : Le Deuil De Mon Âme

Je suis la petite fille de ton ombre
Celle qui se vêti de sombre
Lorsque tes yeux se ferment, la nuit
Je reviens, je surgis presque sans bruit

Je défile, dans ce court métrage
Que je transforme en carnage
Lorsque tu cherches l’échappatoire
Qui te fera sortir de ce rêve noir

Je suis la, je t’observe, dans la nuit
Hurler sans qu’il n’y ait de bruit
Je te sens, je te vois, je t’entends
Je suis l’âme de ton enfance

J’aime persécuter tes plus jolis rêves
Non, nous ne ferons aucune trêve,
Je resterai jusqu’à ce que de son cercueil
Tu puisses enfin faire ton deuil.

Papa

ʒə sɥi la pətitə fijə də tɔ̃n- ɔ̃bʁə
sεllə ki sə vεti də sɔ̃bʁə
lɔʁskə tεz- iø sə fεʁme, la nɥi
ʒə ʁəvjɛ̃, ʒə syʁʒi pʁεskə sɑ̃ bʁɥi

ʒə defilə, dɑ̃ sə kuʁ metʁaʒə
kə ʒə tʁɑ̃sfɔʁmə ɑ̃ kaʁnaʒə
lɔʁskə ty ʃεʁʃə leʃapatwaʁə
ki tə fəʁa sɔʁtiʁ də sə ʁεvə nwaʁ

ʒə sɥi la, ʒə tɔpsεʁvə, dɑ̃ la nɥi
yʁle sɑ̃ kil ni ε də bʁɥi
ʒə tə sɑ̃s, ʒə tə vwa, ʒə tɑ̃tɑ̃
ʒə sɥi lamə də tɔ̃n- ɑ̃fɑ̃sə

ʒεmə pεʁsekyte tε plys ʒɔli ʁεvə
nɔ̃, nu nə fəʁɔ̃z- okynə tʁεvə,
ʒə ʁεstəʁε ʒyska sə kə də sɔ̃ sεʁkœj
ty pɥisəz- ɑ̃fɛ̃ fεʁə tɔ̃ dəj.

asteʁiskə papa asteʁiskə