Poeme : Exit

Dans l’ombre de noires cathédrales
Je laisserai la mienne à son sort
L’éloignant de mes fulgurances létales
Et des attentes insomniaques de l’aurore

J’emprunterai le char d’Apollon
Et rayonnant d’une lumière nouvelle
Je sortirai de ma sordide prison
Sous le regard austère des tourelles

Enserrant comme un ouroboros
Un monde que je ne connaissait plus
Comme un corps sortant soudain de sa fosse
Revenu au monde, se séparant des exclus

Quelle violence que la vie
Sublime excentricité de l’existence
Donnant jusqu’aux plus démunis
Les abîmes et les transes
Des plus intenses folies

dɑ̃ lɔ̃bʁə də nwaʁə katedʁalə
ʒə lεsəʁε la mjεnə a sɔ̃ sɔʁ
lelwaɲɑ̃ də mε fylɡyʁɑ̃sə letalə
e dεz- atɑ̃təz- ɛ̃sɔmnjak də loʁɔʁə

ʒɑ̃pʁœ̃təʁε lə ʃaʁ dapɔlɔ̃
e ʁεjɔnɑ̃ dynə lymjεʁə nuvεllə
ʒə sɔʁtiʁε də ma sɔʁdidə pʁizɔ̃
su lə ʁəɡaʁ ostεʁə dε tuʁεllə

ɑ̃seʁɑ̃ kɔmə œ̃n- uʁɔbɔʁo
œ̃ mɔ̃də kə ʒə nə kɔnεsε plys
kɔmə œ̃ kɔʁ sɔʁtɑ̃ sudɛ̃ də sa fɔsə
ʁəvəny o mɔ̃də, sə sepaʁɑ̃ dεz- εksklys

kεllə vjɔlɑ̃sə kə la vi
syblimə εksɑ̃tʁisite də lεɡzistɑ̃sə
dɔnɑ̃ ʒysko plys demyni
lεz- abiməz- e lε tʁɑ̃zə
dε plysz- ɛ̃tɑ̃sə fɔli