Poeme : Silence

Neant du bruit, tu sembles provenir d’outre tombe
Flottant tel un nuage assourdissant, le temps mime la pause en ton nom
Et pendant que d’autres se repandent, toi tu regnes dans l’ombre
Ton royaume de sourds impose la meditation

Sous tes airs d’introspection, ta melodie reste inquietante
Planant comme un ange passant son temps à nous faire douter
Que ton calme apparent ne cache pas une tempete vociferante
Que ton dictat absolu vienne à rendre muette la terre de nos ainées

J’ai peur qu’un jour les avares de mots jalousent ton or
Que tu etouffes les discussions en entranglant les reponses
Que tu sois le terreau d’une haine qui seme la mort
Que tu deviennes general faisant abdquider mes parolent qui te denoncent

Je t’en prie ne m’emmure pas avant que j’atteigne le caveau
Dernier parole d’un homme qui se sait condamné
Notre destin nous conduit surement à nous taire à jamais
Ultime reverence avant que ce soit la fin de mes maux

nəɑ̃ dy bʁɥi, ty sɑ̃blə pʁɔvəniʁ dutʁə tɔ̃bə
flɔtɑ̃ tεl œ̃ nɥaʒə asuʁdisɑ̃, lə tɑ̃ mimə la pozə ɑ̃ tɔ̃ nɔ̃
e pɑ̃dɑ̃ kə dotʁə- sə ʁəpɑ̃de, twa ty ʁεɲə dɑ̃ lɔ̃bʁə
tɔ̃ ʁwajomə də suʁdz- ɛ̃pozə la məditasjɔ̃

su tεz- εʁ dɛ̃tʁɔspεksjɔ̃, ta məlɔdi ʁεstə ɛ̃kjətɑ̃tə
planɑ̃ kɔmə œ̃n- ɑ̃ʒə pasɑ̃ sɔ̃ tɑ̃z- a nu fεʁə dute
kə tɔ̃ kalmə apaʁɑ̃ nə kaʃə pa ynə tɑ̃pətə vɔsifəʁɑ̃tə
kə tɔ̃ dikta absɔly vjεnə a ʁɑ̃dʁə mɥεtə la teʁə də noz- εne

ʒε pœʁ kœ̃ ʒuʁ lεz- avaʁə də mo ʒaluze tɔ̃n- ɔʁ
kə ty ətufə lε diskysjɔ̃z- ɑ̃n- ɑ̃tʁɑ̃ɡlɑ̃ lε ʁəpɔ̃sə
kə ty swa lə teʁo dynə-εnə ki səmə la mɔʁ
kə ty dəvjεnə ʒənəʁal fəzɑ̃ abdkide mε paʁɔle ki tə dənɔ̃se

ʒə tɑ̃ pʁi nə mɑ̃myʁə pa avɑ̃ kə ʒatεɲə lə kavo
dεʁnje paʁɔlə dœ̃n- ɔmə ki sə sε kɔ̃damne
nɔtʁə dεstɛ̃ nu kɔ̃dɥi syʁəmɑ̃ a nu tεʁə a ʒamε
yltimə ʁəvəʁɑ̃sə avɑ̃ kə sə swa la fɛ̃ də mε mo