Poeme : Seul

Seule, je m’enfonce dans la nuit noire
Seule, avec mon desespoire
La vie me parait vide de sens
A quoi bon endurer cette souffrance ?
Mes reves et mes esperances s’effondrent,
Ma detresse, personne ne veut y repondre
La flamme en moi doucement se consumme,
Sans vouloir qu’un jour elle se rallume,
Je ne suis plus que le souvenir d’une âme,
Un esprit désincarné que la mort reclamme
Ma guerre est finie, je depose les armes,
J’ai cesser de me battre, plus de peur, plus d elarmes,
Le sdesaroi a eu raison d moi,
Et j’entends que resone mon glas,
Seule, je ne reverrais plus le soleil, immortel
Seule, je tombe dans l’abime eternel

sələ, ʒə mɑ̃fɔ̃sə dɑ̃ la nɥi nwaʁə
sələ, avεk mɔ̃ dəzεspwaʁə
la vi mə paʁε vidə də sɑ̃s
a kwa bɔ̃ ɑ̃dyʁe sεtə sufʁɑ̃sə ?
mε ʁəvəz- e mεz- εspəʁɑ̃sə sefɔ̃dʁe,
ma dətʁεsə, pεʁsɔnə nə vø i ʁəpɔ̃dʁə
la flamə ɑ̃ mwa dusəmɑ̃ sə kɔ̃symə,
sɑ̃ vulwaʁ kœ̃ ʒuʁ εllə sə ʁalymə,
ʒə nə sɥi plys kə lə suvəniʁ dynə amə,
œ̃n- εspʁi dezɛ̃kaʁne kə la mɔʁ ʁəklamə
ma ɡeʁə ε fini, ʒə dəpozə lεz- aʁmə,
ʒε sese də mə batʁə, plys də pœʁ, plys de əlaʁmə,
lə zdəzaʁwa a y ʁεzɔ̃ de mwa,
e ʒɑ̃tɑ̃ kə ʁəsɔnə mɔ̃ ɡla,
sələ, ʒə nə ʁəveʁε plys lə sɔlεj, imɔʁtεl
sələ, ʒə tɔ̃bə dɑ̃ labimə ətεʁnεl