Poeme : Les Macarons

Dans un ciel toujours plus morose
Où canicules, trombes se succèdent
Manger un peu de saccharose
Sous forme de macarons, ça aide

Avant que tout se décompose
Que la montagne blanche devienne laide
Savourer juste le temps d’une pause
Des macarons, qui refuserait l’aide ?

Puisqu’à notre soif d’or qui explose
Il n’existe pas l’once d’un remède
Que du malheur nous sommes la cause
Un macaron, c’est rien, mais ça m’aide

Pas de pleurs ni de sinistrose
On peut amadouer Charron
L’envelopper d’une tunique rose
En lui offrant un macaron

Peut-être que si on fait une pause
La montagne semblera moins laide
Pour rêver, passer à autre chose
Manger des macarons ça aide

dɑ̃z- œ̃ sjεl tuʒuʁ plys mɔʁozə
u kanikylə, tʁɔ̃bə sə syksεde
mɑ̃ʒe œ̃ pø də sakaʁozə
su fɔʁmə də makaʁɔ̃, sa εdə

avɑ̃ kə tu sə dekɔ̃pozə
kə la mɔ̃taɲə blɑ̃ʃə dəvjεnə lεdə
savuʁe ʒystə lə tɑ̃ dynə pozə
dε makaʁɔ̃, ki ʁəfyzəʁε lεdə ?

pɥiska nɔtʁə swaf dɔʁ ki εksplozə
il nεɡzistə pa lɔ̃sə dœ̃ ʁəmεdə
kə dy malœʁ nu sɔmə la kozə
œ̃ makaʁɔ̃, sε ʁjɛ̃, mε sa mεdə

pa də plœʁ ni də sinistʁozə
ɔ̃ pø amadue ʃaʁɔ̃
lɑ̃vəlɔpe dynə tynikə ʁozə
ɑ̃ lɥi ɔfʁɑ̃ œ̃ makaʁɔ̃

pø tεtʁə kə si ɔ̃ fε ynə pozə
la mɔ̃taɲə sɑ̃bləʁa mwɛ̃ lεdə
puʁ ʁεve, pase a otʁə ʃozə
mɑ̃ʒe dε makaʁɔ̃ sa εdə