Poeme : Abîmes

Un soleil rouge sang
Monte sur l’autel
Et porte puissant
Un coup mortel
À un innocent

Soleil, combien de crimes ?
On a commis en ton nom
Combien de pauvres victimes ?
Sans que personne dise non
Superstitions, abîmes

Un Dieu débarque
Avec une vouge
Le fer est sa marque
Sa couleur le rouge
Le voilà monarque

Dieu combien de crimes ?
On a commis en ton nom
Combien de pauvres victimes
Sans que personne dise non
Religions, abîmes

Puis la raison
Tombe comme une guillotine
Rétrécissant l’horizon
De sa lame assassine
L’argent comme seule oraison

Progrès combien de crimes ?
On a commis en ton nom
Combien de pauvres victimes
Sans que personne dise non
Civilisations, abîmes

La nature a ses lois
Que la pensée déforme
Et chacun de nous voit
Une idée de la norme
Qu’on brandit comme une croix

œ̃ sɔlεj ʁuʒə sɑ̃
mɔ̃tə syʁ lotεl
e pɔʁtə pɥisɑ̃
œ̃ ku mɔʁtεl
a œ̃n- inɔse

sɔlεj, kɔ̃bjɛ̃ də kʁimə ?
ɔ̃n- a kɔmiz- ɑ̃ tɔ̃ nɔ̃
kɔ̃bjɛ̃ də povʁə- viktimə ?
sɑ̃ kə pεʁsɔnə dizə nɔ̃
sypεʁstisjɔ̃, abimə

œ̃ djø debaʁkə
avεk ynə vuʒə
lə fεʁ ε sa maʁkə
sa kulœʁ lə ʁuʒə
lə vwala mɔnaʁkə

djø kɔ̃bjɛ̃ də kʁimə ?
ɔ̃n- a kɔmiz- ɑ̃ tɔ̃ nɔ̃
kɔ̃bjɛ̃ də povʁə- viktimə
sɑ̃ kə pεʁsɔnə dizə nɔ̃
ʁəliʒjɔ̃, abimə

pɥi la ʁεzɔ̃
tɔ̃bə kɔmə ynə ɡjɔtinə
ʁetʁesisɑ̃ lɔʁizɔ̃
də sa lamə asasinə
laʁʒe kɔmə sələ ɔʁεzɔ̃

pʁɔɡʁε kɔ̃bjɛ̃ də kʁimə ?
ɔ̃n- a kɔmiz- ɑ̃ tɔ̃ nɔ̃
kɔ̃bjɛ̃ də povʁə- viktimə
sɑ̃ kə pεʁsɔnə dizə nɔ̃
sivilizasjɔ̃, abimə

la natyʁə a sε lwa
kə la pɑ̃se defɔʁmə
e ʃakœ̃ də nu vwa
ynə ide də la nɔʁmə
kɔ̃ bʁɑ̃di kɔmə ynə kʁwa