Poeme : La Dissuasion…

Ce matin, aux confins de l’ horizon
Apparut une étrange et forte lueur
Distillant une vague d’ intense chaleur
Qui changea mes rétines en tristes néons…

Ce fut de ce monde aux abois
Mon ultime et terrifiante vision,
Fruit de l ’impossible explosion
D’ un univers sans foi ni loi…

Je ressentis le vent nucléaire
Lacérer ma peau devenue fragile
Et la marquer de traces indélébiles,
Prémices de multiples cancers…

Puis le bruit de la détonation
Noya mes pauvres tympans
Dans le vacarme du néant,
Permanente agression…

Le souffle me souleva de terre
Comme une feuille déjà morte
Qu’ un vent glacial transporte
Au cœur de l’ éternel hiver…

Avant de retomber sur un sol en fusion
J’ entendis en guise d’ oraison
Les experts et leurs certitudes en béton
Prôner l’ efficacité de la dissuasion…

sə matɛ̃, o kɔ̃fɛ̃ də lɔʁizɔ̃
apaʁy ynə etʁɑ̃ʒə e fɔʁtə lɥœʁ
distijɑ̃ ynə vaɡ dɛ̃tɑ̃sə ʃalœʁ
ki ʃɑ̃ʒa mε ʁetinəz- ɑ̃ tʁistə neɔ̃…

sə fy də sə mɔ̃də oz- abwa
mɔ̃n- yltimə e teʁifjɑ̃tə vizjɔ̃,
fʁɥi də lɛ̃pɔsiblə εksplozjɔ̃
dœ̃n- ynive sɑ̃ fwa ni lwa…

ʒə ʁəsɑ̃ti lə vɑ̃ nykleεʁə
laseʁe ma po dəvənɥ fʁaʒilə
e la maʁke də tʁasəz- ɛ̃delebilə,
pʁemisə də myltiplə kɑ̃se…

pɥi lə bʁɥi də la detɔnasjɔ̃
nwaja mε povʁə- tɛ̃pɑ̃
dɑ̃ lə vakaʁmə dy neɑ̃,
pεʁmanɑ̃tə aɡʁesjɔ̃…

lə suflə mə suləva də teʁə
kɔmə ynə fœjə deʒa mɔʁtə
kœ̃ vɑ̃ ɡlasjal tʁɑ̃spɔʁtə
o kœʁ də letεʁnεl ivεʁ…

avɑ̃ də ʁətɔ̃be syʁ œ̃ sɔl ɑ̃ fyzjɔ̃
ʒɑ̃tɑ̃diz- ɑ̃ ɡizə dɔʁεzɔ̃
lεz- εkspεʁz- e lœʁ sεʁtitydəz- ɑ̃ betɔ̃
pʁone lefikasite də la disɥazjɔ̃…