Poeme : Mon Ile

Peuplé mais semblant déserte sans toi
Du pacifique mais hostile pour un cœur en dérive
Paradoxe naturel ou contradiction de la vie ?
Tapis de sable fin et chaud sous mes pieds nus
J’avance vers ce bleu qui m’appelle
Je cherche où commence l’horizon, où finit l’océan
Ce ciel plongeant tel un rideau azur dans ces vagues de lumières
Reflétant une boule de miel accroché au firmament
Ma peau brûlante découvre la fraîcheur de l’eau salé
Bain de bonheur, cependant je me noie dans des souvenirs confus
Exile voulu vers des rêves insensés j’affronte mon destin
Vie sans avenir pourtant une âme plein d’amour
Je nage jusqu’au bout de nulle part, patauge dans une mer de larmes
Je rejoins la côte péniblement, le rivage est proche, je regagne mon île
Île de la dernière chance, île de mes convoitises

pəple mε sɑ̃blɑ̃ dezεʁtə sɑ̃ twa
dy pasifikə mεz- ɔstilə puʁ œ̃ kœʁ ɑ̃ deʁivə
paʁadɔksə natyʁεl u kɔ̃tʁadiksjɔ̃ də la vi ?
tapi də sablə fɛ̃ e ʃo su mε pje nys
ʒavɑ̃sə vεʁ sə blø ki mapεllə
ʒə ʃεʁʃə u kɔmɑ̃sə lɔʁizɔ̃, u fini lɔseɑ̃
sə sjεl plɔ̃ʒɑ̃ tεl œ̃ ʁido azyʁ dɑ̃ sε vaɡ də lymjεʁə
ʁəfletɑ̃ ynə bulə də mjεl akʁoʃe o fiʁmame
ma po bʁylɑ̃tə dekuvʁə la fʁεʃœʁ də lo sale
bɛ̃ də bɔnœʁ, səpɑ̃dɑ̃ ʒə mə nwa dɑ̃ dε suvəniʁ kɔ̃fy
εɡzilə vuly vεʁ dε ʁεvəz- ɛ̃sɑ̃se ʒafʁɔ̃tə mɔ̃ dεstɛ̃
vi sɑ̃z- avəniʁ puʁtɑ̃ ynə amə plɛ̃ damuʁ
ʒə naʒə ʒysko bu də nylə paʁ, patoʒə dɑ̃z- ynə mεʁ də laʁmə
ʒə ʁəʒwɛ̃ la kotə penibləmɑ̃, lə ʁivaʒə ε pʁoʃə, ʒə ʁəɡaɲə mɔ̃n- ilə
ilə də la dεʁnjεʁə ʃɑ̃sə, ilə də mε kɔ̃vwatizə