Poeme : De Nos Subtilités

De mon romantisme outrancier et acerbe,
Elle ne retient que mon estimable impéritie.
Alors qu’elle seule sait m’inspirer le verbe,
Elle ne supporte plus mes gênantes facéties.

De ses ambitions on ne peut plus téméraires,
Je ne retiens que ses souffrances béantes.
Alors que je suis seul en son cœur d’Hiver,
Je ne supporte plus ses railleries insultantes.

De mes failles infantiles et bien trop cruelles,
Elle ne retient que mon honorable arrogance.
Alors qu’elle seule demeurera mon Éternelle,
Elle ne supporte plus ma vaine accoutumance.

De ses désinvoltures empreintes de tristesse,
Je ne retiens que son enviable sourire hyalin.
Alors que je suis seul à guetter sa faiblesse,
Je ne supporte plus ses appétences au déclin.

də mɔ̃ ʁɔmɑ̃tismə utʁɑ̃sje e asεʁbə,
εllə nə ʁətjɛ̃ kə mɔ̃n- εstimablə ɛ̃peʁiti.
alɔʁ kεllə sələ sε mɛ̃spiʁe lə vεʁbə,
εllə nə sypɔʁtə plys mε ʒεnɑ̃tə faseti.

də sεz- ɑ̃bisjɔ̃z- ɔ̃ nə pø plys temeʁεʁə,
ʒə nə ʁətjɛ̃ kə sε sufʁɑ̃sə beɑ̃tə.
alɔʁ kə ʒə sɥi səl ɑ̃ sɔ̃ kœʁ divεʁ,
ʒə nə sypɔʁtə plys sε ʁajʁiz- ɛ̃syltɑ̃tə.

də mε fajəz- ɛ̃fɑ̃tiləz- e bjɛ̃ tʁo kʁyεllə,
εllə nə ʁətjɛ̃ kə mɔ̃n- onoʁablə aʁɔɡɑ̃sə.
alɔʁ kεllə sələ dəməʁəʁa mɔ̃n- etεʁnεllə,
εllə nə sypɔʁtə plys ma vεnə akutymɑ̃sə.

də sε dezɛ̃vɔltyʁəz- ɑ̃pʁɛ̃tə də tʁistεsə,
ʒə nə ʁətjɛ̃ kə sɔ̃n- ɑ̃vjablə suʁiʁə ialɛ̃.
alɔʁ kə ʒə sɥi səl a ɡεte sa fεblεsə,
ʒə nə sypɔʁtə plys sεz- apetɑ̃səz- o deklɛ̃.