Poeme : Un Jour, Peut-Être

Les tourtereaux de ma résidence
Refont le monde avec éloquence
Je les écoute de ma fenêtre
Et puis je me dis : « un jour, peut-être »

Les années défilent comme les belles
Etoiles filantes qui brillent dans le ciel
Je les observe tout en buvant
Du vin dans le domaine Durand

Je repense aux putes de la Bavière
Et à nos nombreuses folles nuits d’hivers
Dès que la solitude me gagne
Comme celle de mon frère au bagne

Cupidon ! J’esquisse des rictus
Devant la foule comme le gus
De Bebbanburg, afin de cacher
Le manque de mon amour Psyché

lε tuʁtəʁo də ma ʁezidɑ̃sə
ʁəfɔ̃ lə mɔ̃də avεk elɔkɑ̃sə
ʒə lεz- ekutə də ma fənεtʁə
e pɥi ʒə mə di : « œ̃ ʒuʁ, pø tεtʁə »

lεz- ane defile kɔmə lε bεllə
ətwalə filɑ̃tə ki bʁije dɑ̃ lə sjεl
ʒə lεz- ɔpsεʁvə tut- ɑ̃ byvɑ̃
dy vɛ̃ dɑ̃ lə dɔmεnə dyʁɑ̃

ʒə ʁəpɑ̃sə o pytə də la bavjεʁə
e a no nɔ̃bʁøzə fɔlə nɥi divεʁ
dε kə la sɔlitydə mə ɡaɲə
kɔmə sεllə də mɔ̃ fʁεʁə o baɲə

kypidɔ̃ ! ʒεskisə dε ʁiktys
dəvɑ̃ la fulə kɔmə lə ɡys
də bεbɑ̃byʁɡ, afɛ̃ də kaʃe
lə mɑ̃kə də mɔ̃n- amuʁ psike