Poeme : Rose

Rose court, s’enfuit tombant dans la boue elle veut échapper à quelque chose.
Le vent souffle, rose ne fait que pleuré
Elle se retrouve dans une salle de torture
Sans savoir pourquoi elle est ici.
Tout n’est que martyre, cette salle vide et encombré de cadavre et de sang
Elle crie, elle entend le souffle de l’air.
Les morts se repose, sans savoir pourquoi, rose et enchaîner à une chaise hurlant de toute poumons le visage légèrement entaillée, du sang coule de ses lèvres.
Il a une chaleur insupportable, rose mourut manquant d’air dans ses poumons
Quelle cadavre exquise ! enchaîner a cette chaise il ne reste que la dépouille de rose. quelle situation surnaturel !
Un cadavre d’une beauté irréel.

ʁozə kuʁ, sɑ̃fɥi tɔ̃bɑ̃ dɑ̃ la bu εllə vø eʃape a kεlkə ʃozə.
lə vɑ̃ suflə, ʁozə nə fε kə pləʁe
εllə sə ʁətʁuvə dɑ̃z- ynə salə də tɔʁtyʁə
sɑ̃ savwaʁ puʁkwa εllə εt- isi.
tu nε kə maʁtiʁə, sεtə salə vidə e ɑ̃kɔ̃bʁe də kadavʁə e də sɑ̃
εllə kʁi, εllə ɑ̃tɑ̃ lə suflə də lεʁ.
lε mɔʁ sə ʁəpozə, sɑ̃ savwaʁ puʁkwa, ʁozə e ɑ̃ʃεne a ynə ʃεzə yʁlɑ̃ də tutə pumɔ̃ lə vizaʒə leʒεʁəmɑ̃ ɑ̃taje, dy sɑ̃ kulə də sε lεvʁə.
il a ynə ʃalœʁ ɛ̃sypɔʁtablə, ʁozə muʁy mɑ̃kɑ̃ dεʁ dɑ̃ sε pumɔ̃
kεllə kadavʁə εkskizə ! ɑ̃ʃεne a sεtə ʃεzə il nə ʁεstə kə la depujə də ʁozə. kεllə sitɥasjɔ̃ syʁnatyʁεl !
œ̃ kadavʁə dynə bote iʁeεl.