Poeme : Sylvia

 Sylvia
Je l’ai vu
Cette après-midi
Elle s’était postée
Dans le faux jour
De la porte fenêtre
Laissant apparaître
Ses longues jambes
En forme de cathédrale
Une nef !
Au bout de laquelle
J’apercevais
Son petit tabernacle
Une ardente fièvre
Traversait tout mon être
Une envie folle
De retrousser
Sa longue jupe
L’enlacer
D’une étreinte farouche
La serrer peau contre peau
Lui mordiller la bouche
Aimons nous
Abîmons nous
L’un dans l’autre…

silvja
ʒə lε vy
sεtə apʁε midi
εllə setε pɔste
dɑ̃ lə fo ʒuʁ
də la pɔʁtə fənεtʁə
lεsɑ̃ apaʁεtʁə
sε lɔ̃ɡ ʒɑ̃bə
ɑ̃ fɔʁmə də katedʁalə
ynə nεf !
o bu də lakεllə
ʒapεʁsəvε
sɔ̃ pəti tabεʁnaklə
ynə aʁdɑ̃tə fjεvʁə
tʁavεʁsε tu mɔ̃n- εtʁə
ynə ɑ̃vi fɔlə
də ʁətʁuse
sa lɔ̃ɡ ʒypə
lɑ̃lase
dynə etʁɛ̃tə faʁuʃə
la seʁe po kɔ̃tʁə po
lɥi mɔʁdije la buʃə
εmɔ̃ nu
abimɔ̃ nu
lœ̃ dɑ̃ lotʁə…