Poeme : Une Jaspe D’une Dame Bleu

Une dame perse (1) , adhère l’ouragan impénétrable
Chemin d’azur scandant mes vers d’une quintile
Remettant une allégorie pour cette image assonance
Un glacis rayonnant sur le champ de cet encadrement
Une résilience de caractère, s’empêcha de cette rime
Même la tempête n’est qu’une brise de ce charme
Quelle petrichor quelle melliflu assimilant mon âme C’est ma cantilène rejouant sur ma chanterelle
Alentissant mes notes, huchant son nom
Ses yeux aluneuses adamantines
Se refondent dans sa quiétude.

Tarek Moussally
7 février 15 20 : 45
Une Jaspe d’une Dame bleu

ynə damə pεʁsə (yn) , adεʁə luʁaɡɑ̃ ɛ̃penetʁablə
ʃəmɛ̃ dazyʁ skɑ̃dɑ̃ mε vεʁ dynə kɛ̃tilə
ʁəmεtɑ̃ ynə aleɡɔʁi puʁ sεtə imaʒə asɔnɑ̃sə
œ̃ ɡlasi ʁεjɔnɑ̃ syʁ lə ʃɑ̃ də sεt ɑ̃kadʁəmɑ̃
ynə ʁeziljɑ̃sə də kaʁaktεʁə, sɑ̃pεʃa də sεtə ʁimə
mεmə la tɑ̃pεtə nε kynə bʁizə də sə ʃaʁmə
kεllə pεtʁiʃɔʁ kεllə mεllifly asimilɑ̃ mɔ̃n- amə sε ma kɑ̃tilεnə ʁəʒuɑ̃ syʁ ma ʃɑ̃təʁεllə
alɑ̃tisɑ̃ mε nɔtə, yʃɑ̃ sɔ̃ nɔ̃
sεz- iøz- alynøzəz- adamɑ̃tinə
sə ʁəfɔ̃de dɑ̃ sa kjetydə.

taʁεk musali
sεt fevʁje kɛ̃zə, vɛ̃ : kaʁɑ̃tə sɛ̃k
ynə ʒaspə dynə damə blø